tag:blogger.com,1999:blog-24467040039751559232024-02-19T02:15:00.987-08:00MargreetMargreethttp://www.blogger.com/profile/09170691898134882783noreply@blogger.comBlogger24125tag:blogger.com,1999:blog-2446704003975155923.post-53926401897857851692019-06-03T03:11:00.001-07:002019-06-03T03:17:14.823-07:00WMO Postcode Loterij - Column 24<br />
<div style="margin: 0px;">
<span style="font-family: "calibri";"></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: "calibri";"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: "calibri";"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9JNnTGUroG2P4XmFZPYa3KoO7RQJBp9tczQ24IKSEePyxw9gvfGRXHAnQBTDY1cQL5NEaRGiFPlvOUN1X36-HMgg9tod-AQM34f9to8xhLdjqkIwUajM1PKlsF8g57v-nyBMH-W9nkc6V/s1600/DSC_8893.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1600" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9JNnTGUroG2P4XmFZPYa3KoO7RQJBp9tczQ24IKSEePyxw9gvfGRXHAnQBTDY1cQL5NEaRGiFPlvOUN1X36-HMgg9tod-AQM34f9to8xhLdjqkIwUajM1PKlsF8g57v-nyBMH-W9nkc6V/s320/DSC_8893.jpg" width="320" /></a></span></div>
<br />
<br />
<div style="margin: 0px;">
<span style="font-family: "calibri";">Mijn opvattingen en belevenissen als mantelzorger - Margreet van der Voort</span></div>
<div style="margin: 0px;">
<span style="font-family: "calibri";">Column 24 - WMO Postcode Loterij</span></div>
<div style="margin: 0px;">
<span style="font-family: "calibri";"><br /></span></div>
<div style="margin: 0px;">
<span style="font-family: "calibri";">De Wet Maatschappelijke Ondersteuning, en bijbehorend
budget, valt sinds 2015 onder de verantwoordelijkheid van de gemeenten. Iedere
gemeente mag dus op zijn eigen manier ondersteuning organiseren gericht op
participatie en zelfredzaamheid. Voordeel zou zijn dat er lokaal beter maatwerk
geleverd kan worden. In de ene gemeente heb je bv. een WMO-loket en in een
andere gemeente vind je sociale wijkteams.</span></div>
<br />
<div style="margin: 0px;">
<span style="font-family: "calibri";">Niet alleen de aanvliegroute verschilt per gemeente, ook
de inzet van de ondersteuning kent vele onderlinge verschillen in toewijzing en
uitvoering. Een gemeente mag namelijk naar eigen inzicht het beleid vormgeven. De
mate van ondersteuning is dus afhankelijk van het geografische postcodegebied
waarin je woont. Dit vind ik onbegrijpelijk, ondoorzichtig en vooral ongewenst.
Het gaat er dus niet meer alleen om wát je nodig hebt, maar ook over wáár je
woont.</span></div>
<br />
<div style="margin: 0px;">
<span style="font-family: "calibri";">Of het nu gaat over het toewijzen van hulpmiddelen, de
hoogte van een eigen bijdrage, het PGB of het inzetten van
vervoersvoorzieningen. Op alle onderdelen van de WMO zijn verschillen te
ontdekken. Het effect hiervan is dat de transparantie van deze regelgeving ver
te zoeken is. Geen duidelijke voorzieningen, maar veel lokale kleuring en
willekeur verpakt als maatwerk. Zo ook voor de mantelzorger. Het is toch raar
dat je als mantelzorger in de ene gemeente 200 euro ontvangt en dat je in de
andere gemeente een bos bloemen krijgt? Dat de ene gemeente je op cursus wil
sturen en de andere gemeente je een high-tea aanbiedt? Of dat je in de ene
gemeente 8 uur moet mantelzorgen en in de andere 16 uur om überhaupt in
aanmerking te kunnen komen voor de blijk van waardering. Wat overeenkomt is dat
er bijna nergens naar onze behoeftes wordt gevraagd, dat de ondoorzichtigheid
alleen maar groter wordt en dat de procedures steeds complexer worden. De
ondersteuning wordt vormgegeven door gemeentelijke lokale afdelingen, maar
lijkt steeds verder af te staan van de echte bedoeling.</span></div>
<br />
<div style="margin: 0px;">
<span style="font-family: "calibri";">Dat de decentralisatie zou leiden tot verschillen tussen
gemeenten was vooraf bekend en dat werd ook wenselijk geacht vanwege lokale
cultuuraspecten en maatwerk voor de burgers. Maar het ontbreken van een
ondergrens en basis richtlijnen zorgt voor onverklaarbare en onwenselijke
verschillen. Daarnaast heeft de decentralisatie zoveel ruimte gekregen voor
lokale interpretatie dat het schuurt met het gelijkheidsbeginsel van behoorlijk
bestuur uit onze grondwet. Het gelijkheidsbeginsel zegt dat iedere burger
gelijke rechten en een gelijke behandeling heeft in gelijke gevallen. De ruimte
zit natuurlijk in ‘gelijke gevallen’, want iedere situatie is uniek. Maar toch
klopt het voor mij niet. Want als ik verhuis en verander van postcode dan blijf
ik een gelijk geval, maar krijg een andere behandeling en andere ondersteuning.
Het wordt tijd dat deze willekeur wordt afgeschaft en dat we niet langer
afhankelijk zijn van deze WMO-postcode-loterij!</span></div>
<b></b><i></i><u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike><span style="font-family: "calibri";"></span>Margreethttp://www.blogger.com/profile/09170691898134882783noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2446704003975155923.post-39604368423806033402019-02-20T07:36:00.001-08:002019-02-20T07:36:43.588-08:00Leuk is echt iets anders - Column 23
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhygg5C0Ag6d2jMmjT_1vaajfFWXqMoCPpiyGXNVx85zoR06D_2rHGCC45XJ9iR23Ze0bP6zcKksW6M7lwqZ_9pH0uFyUwil9bdcne5WZ6sAgMaGHzbC47x1FdkF31LNKYZyEobcUfszfGT/s1600/DSC_0195-002.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1069" data-original-width="1600" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhygg5C0Ag6d2jMmjT_1vaajfFWXqMoCPpiyGXNVx85zoR06D_2rHGCC45XJ9iR23Ze0bP6zcKksW6M7lwqZ_9pH0uFyUwil9bdcne5WZ6sAgMaGHzbC47x1FdkF31LNKYZyEobcUfszfGT/s320/DSC_0195-002.JPG" width="320" /></a></div>
<div style="margin: 0px;">
<span style="margin: 0px;"><span style="font-family: Calibri;">Mijn
belevenissen en opvattingen als mantelzorger – Margreet van der Voort</span></span></div>
<br />
<div style="margin: 0px;">
<br /></div>
<br />
<div style="margin: 0px;">
<span style="margin: 0px;"><span style="font-family: Calibri;">Column 23
- Leuk is echt iets anders</span></span></div>
<br />
<div style="margin: 0px;">
<br /></div>
<br />
<div style="margin: 0px;">
<span style="margin: 0px;"><span style="font-family: Calibri;">Tijdens
twee interviews kreeg ik de vraag om de positieve kant van het mantelzorgen te
benoemen. In mijn columns hadden ze lastige zaken gelezen over de dagelijkse
realiteit. Maar nu wilden ze de leuke kant hiervan weten. Beide keren viel het
gesprek stil. Ik kon hierop niets bedenken, had geen sociaal-wenselijk antwoord
paraat en ik bevroor langzaam door deze vraag. Het houdt me al weken bezig en
ik zoek nog steeds naar het antwoord.</span></span></div>
<br />
<div style="margin: 0px;">
<br /></div>
<br />
<div style="margin: 0px;">
<span style="margin: 0px;"><span style="font-family: Calibri;">Want wat
heeft het mantelzorgen mij gebracht in de afgelopen 29 jaar? Ben ik gelukkig dankzij
mantelzorg of ondanks deze zorg? Mantelzorg is nl. het gevolg van een ziekte of
beperking van een dierbare. Dit is niet positief en het geeft me eerder een gevoel
van verdriet en machteloosheid. Ook het feit dat het geen keuze was, zet het geluksgevoel
onder druk. Het heeft, voor mij, niets extra’s toegevoegd aan mijn band met
mijn familie. In ons hechte gezin was het contact altijd al intensief en hebben
we oog en hart voor elkaar. Mantelzorg heeft helaas wel de vrijblijvendheid en
spontaniteit van het contact onder druk gezet. Toch probeer ik nu alle
elementen uit mijn mantelzorgbestaan met een roze bril te onderzoeken op een gevoel
van verrijking.</span></span></div>
<br />
<div style="margin: 0px;">
<br /></div>
<br />
<div style="margin: 0px;">
<span style="margin: 0px;"><span style="font-family: Calibri;">Het heeft
mij wel meer kennis gebracht en mijn vasthoudendheid vergroot. Inzet en kennis die
nodig zijn om onze belangen goed te kunnen behartigen. Medische kennis over
verschillende ziektebeelden om gerichte behandelingen te krijgen. En meer
wetenschap over de wegen en (on)mogelijkheden in mantelzorgland waardoor ik sneller
doordring tot de juiste professional. Gepokt en gemazeld als
ervaringsdeskundige. Als ik hard nadenk heb ik dus wel een aantal competenties
verder ontwikkeld. Het stellen van grenzen gaat me beter af. Ik kan goed
plannen en organiseren en ben 24/7 alert. Maar of dit bedoeld wordt met leuke positieve
zaken?</span></span></div>
<br />
<div style="margin: 0px;">
<br /></div>
<br />
<div style="margin: 0px;">
<span style="margin: 0px;"><span style="font-family: Calibri;">Wat is er
dan wel positief aan het mantelzorgen? Volgens mij is het mooi dat de liefde in
een gezin of familie zichtbaar wordt. Dat je samen zoekt naar een nieuwe balans
tussen eigen regie en de mogelijkheden van beide kanten. Het mantelzorgen is
voor mij geen tijdelijke situatie, het is een onderdeel van mijn bestaan. En
misschien is het kunnen accepteren hiervan wel de grootste uitdaging, maar leuk
is toch echt iets anders. Haarfijn kan ik uitleggen wat het ons gekost heeft. Ik
kan inmiddels een boek schrijven over de effecten van mantelzorg, participeren
en het sociaal domein. Over paarse krokodillen, protocollen en de misstanden in
de zorg. En wat het vraagt aan energie, doorzettingsvermogen en frustratie.</span></span></div>
<br />
<div style="margin: 0px;">
<br /></div>
<br />
<div style="margin: 0px;">
<span style="margin: 0px;"><span style="font-family: Calibri;">Maar
waarom moet het ineens leuk zijn? Waarom blijven ze vragen naar de positieve
kant van het verhaal? <span style="margin: 0px;"> </span>Voelt men zich minder
bezwaard als er voor mij ook positieve kanten zijn? Of is het ter
geruststelling van hun eigen angst voor een toekomst die ons allemaal gaat
overkomen? Ik kom er niet uit en vind nog steeds geen antwoord op de vraag.
Want de kern blijft dat mantelzorg ontstaat door de ziekte of beperking van een
dierbare. En dat is nooit gezellig of leuk!</span></span></div>
<br />
<div style="margin: 0px;">
<br /></div>
<br />
<div style="margin: 0px;">
<span style="margin: 0px;"><span style="font-family: Calibri;">Like mijn
pagina om te volgen: www.facebook.com/columnmargreet. Delen is prima.</span></span></div>
<b></b><i></i><u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike><span style="font-family: Calibri;"></span>Margreethttp://www.blogger.com/profile/09170691898134882783noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2446704003975155923.post-18896511443257830872018-07-16T06:40:00.002-07:002018-07-16T06:42:23.557-07:00Zorgelijk - Column 22<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfaveZL-pqRkkCncOgOnBfhF4xlUo6VuLpUy4LS_bnuwT6Va_WUeRGwdeKXZ-jw8ghcNeXHhsb2YmXnYJvvAL2kP-OvdHAL4192alM6cbN9TqkN4mKrS3JiEFdrji2mi_N4Pb2ExJUawKa/s1600/DSC_4294.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1070" data-original-width="1600" height="214" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfaveZL-pqRkkCncOgOnBfhF4xlUo6VuLpUy4LS_bnuwT6Va_WUeRGwdeKXZ-jw8ghcNeXHhsb2YmXnYJvvAL2kP-OvdHAL4192alM6cbN9TqkN4mKrS3JiEFdrji2mi_N4Pb2ExJUawKa/s320/DSC_4294.JPG" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Column 22 - Zorgelijk<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Verontrust
spreek ik met mensen over hun ervaringen en de veranderingen in de zorg. Concrete
schrijnende voorbeelden vullen mijn hoofd en maken mijn hart zwaarder. De
verhalen zijn pijnlijk en zijn doortrokken van onmacht en frustratie.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Want stel je
eens voor dat je die dochter bent. Na een revalidatieperiode mag moeder
eindelijk naar huis. Ze zijn blij en opgelucht, want het gaat de goede kant op.
Maar het geluk is van korte duur. Na thuiskomst blijkt dat de wijkverpleging een
cliëntenstop heeft. Er zijn onvoldoende mensen om hulp en ondersteuning te
bieden. Daar zitten ze samen met een enorm probleem. En de dochter doet het
enige wat ze kan doen; ze gaat haar moeder helpen. Haar eigen leven wordt stilgezet.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Of denk je
in dat je die zoon bent. De zoon die te horen krijgt dat zijn vader gaat
overlijden. De enige wens die vader nog heeft is dat hij thuis mag doodgaan.
Niet ergens op een anonieme onbekende plek, maar vertrouwd in zijn eigen huis,
in zijn eigen straat, op zijn eigen plek. Hij stelt alles in het werk om de
laatste wens van zijn vader te respecteren. Maar het lukt niet. Er zijn geen
mensen om de intensieve palliatieve zorg in deze laatste fase te verzorgen. Vader
kan niet naar huis komen. En de zoon? Die moet hiermee leren leven.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">En stel je
dan nu eens voor dat je de wijkverpleegkundige bent met het kloppend zorghart.
Je rijdt van hot naar her, door weer en wind, om mensen te helpen en te
ondersteunen. Je draait extra diensten omdat de roosters anders niet rondkomen.
Je zet op vrije dagen je mobiele telefoon niet uit, omdat je nooit weet waar je
nodig bent. Je voelt je verantwoordelijk en betrokken bij alle mensen om je
heen. En dan hoor je diezelfde verhalen. Je vindt het verschrikkelijk en het
druist in tegen alles waar je in gelooft. En het ergste is dat je er niets aan
kunt veranderen. Je voelt je machteloos en de rek gaat er langzaam uit.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Verschillende
mensen, gelijke verliezers. Persoonlijke drama’s tekenen zich af. Is dit een
menswaardige aanpak vraag ik me af. Zowel de mantelzorgers als de verpleegkundigen
worden met levensgrote dilemma’s opgezadeld. De druk wordt verhoogd en een oplossing
is niet in zicht. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Ik kan (nog)
niet beoordelen of het tekort aan handen te wijten is aan het feit dat er echt geen
mensen te vinden zijn, of dat er simpelweg te weinig geld vanuit de
zorgverzekeraars komt. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Wat ik wel
weet is dat je niet zomaar verzorgingshuizen kunt sluiten, duizenden mensen kunt
ontslaan om vervolgens te zeggen dat iedereen langer thuis moet blijven wonen. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Hiermee
wordt het probleem niet opgelost, het wordt alleen verplaatst naar andere
mensen. Naar mensen met een hart voor zorg en met liefde voor het vak of voor hun
dierbaren. En dit is nog maar het begin. De zorgvragen vanuit thuis zullen steeds
intensiever en complexer worden. Meer mensen en meer geld zijn nodig om deze
omslag te kunnen maken. Het ontmantelen van de zorgstaat dreigt anders te
eindigen in het faillissement van de medemenselijkheid. Het probleem is helder,
nu de oplossing nog.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Like mijn
pagina om te volgen: <a href="http://www.facebook.com/columnmargreet">www.facebook.com/columnmargreet</a>. Delen is prima.<o:p></o:p></span></div>
<br />Margreethttp://www.blogger.com/profile/09170691898134882783noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2446704003975155923.post-11423354110970454302018-07-16T06:37:00.000-07:002018-07-16T06:37:24.130-07:00Kleine steentjes - Column 21<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvrKp7ZZd1wbJj2kPJA0z7KHAO1u2tL8Yxj9s6duiQ7wzxnhLS6VYQrBENE0y1ura74WHpRvePP-ffJvQJZzOmwYHbOWJR3eiMrl7XXRpCDLdc5cfdCy6i34RHO1D0xqD8YAx6K3kI6KV7/s1600/DSC_0028+2.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1599" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvrKp7ZZd1wbJj2kPJA0z7KHAO1u2tL8Yxj9s6duiQ7wzxnhLS6VYQrBENE0y1ura74WHpRvePP-ffJvQJZzOmwYHbOWJR3eiMrl7XXRpCDLdc5cfdCy6i34RHO1D0xqD8YAx6K3kI6KV7/s320/DSC_0028+2.JPG" width="319" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Column 21 - Kleine
steentjes<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ze staat
stil halverwege een zijstraat, gekromd over haar rollator. Ik zie haar vanuit
mijn ooghoeken staan en ben onderweg naar huis. Een belletje rinkelt in mijn
hoofd; hier klopt iets niet. Ik loop terug en ga de zijstraat in. Daar staat ze
nog steeds, haar knokkels wit van verkramping en haar gezicht rood van de
inspanning. “Kan je me helpen?” vraagt ze zachtjes.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ik bekijk de
situatie. Haar rollator is oud en versleten. Aan de handvatten hangen tassen
met boodschappen en spulletjes. Het lukt haar niet om nog één stap te
verzetten. Ze kan niet meer voor- of achteruit. Ze staat al zeker een half uur
zo vertelt ze, en niemand heeft haar gezien. Het is nog maar 100 meter naar
haar voordeur, maar deze kleine afstand had net zo goed de Mont Ventoux kunnen
zijn. Het is een berg die ze niet kan nemen en die ze niet meer overziet.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ik neem de
tassen van haar over en moedig haar aan om een klein stapje te zetten. En dat
lukt met 10 centimeter per keer. Voetje voor voetje schuifelen we de stoep
over. En zo naast haar ervaar ik letterlijk haar probleem. Naast haar fysieke
beperking, vermoeidheid en leeftijd ligt er een stevig parcours klaar. Die kleine
honderd meter bestaat uit schuine stoepen, losliggende tegels en een drukke
oversteekplaats. De rollator moet tegengehouden, opgetild en geduwd worden. Op
de oversteekplaats houd ik het overige verkeer tegen. Mensen schieten
ongeduldig aan alle kanten voorbij. Ik kom bijna handen en ogen te kort om deze
beproeving te doorstaan. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Het lijkt alsof
haast en ongeduld zich langzaam omvormen tot ongevoeligheid naar andere mensen.
De gebaren, gezichtsuitdrukkingen en de onvrede verbazen me. Is onze beschaving
werkelijk afhankelijk geworden van de tijd die je op een ander moet wachten?<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Na een klein
uur help ik haar het huis in en zet haar in een stoel. Haar haren zijn nat van
het zweet en ze trilt van de inspanning. Maar we hebben het gehaald! Ik pak de
boodschappen uit en schenk een flink glas water voor haar in. Ze bedankt me
liefdevol en is blij dat ze zit. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Later thuis
overdenk ik de situatie nog eens. Wat heeft deze dame aan de mooie woorden
vanuit de inclusieve samenleving dat iedereen mee moet kunnen doen? Voor haar
is de buitenwereld bijna niet toegankelijk en een uitputtende opgave op zich. Zijn
de gemeentes, winkeliers en andere organisaties zich wel bewust dat mensen soms
klunen door hun eigen straten? En weten al die ongeduldige mensen dat ze iemand
opjagen en bang maken?<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ik denk dat
het voor een deel onwetendheid of desinteresse is. Want als je veel met jezelf
bezig bent, dan zie je een ander zeker niet. Een participatiesamenleving
betekent dat we samen leven, meedoen en ruimte geven. Een fijne leefomgeving
hangt niet alleen af van instanties, maar vooral van de mensen die daarin
wonen. Laten we wat meer tijd nemen om hieraan een klein positief steentje bij
te dragen. Zomaar even stoppen en snappen dat je voor iemand een verschil kan
maken. Het effect van een glimlach gloeit langer na dan een woedende blik. Wellicht
helpt het om een keer de omgeving met een rollator, scootmobiel of rolstoel te
verkennen. Ik verzeker je dat er een bijzondere wereld voor je opengaat en dat
je niet struike.lt over de bergen, maar stilstaat bij de kleine steentjes op je
pad.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Like mijn
pagina om te volgen: <a href="http://www.facebook.com/columnmargreet">www.facebook.com/columnmargreet</a>. Delen is prima<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />Margreethttp://www.blogger.com/profile/09170691898134882783noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2446704003975155923.post-40963841544203670142018-07-16T06:33:00.000-07:002018-07-16T06:34:02.838-07:00Een kleine groet - column 20<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdp0oAVBuo3_7-yXVaCKlFfYR_zZwnABLg6IRvXdIleshKpaT201EMa9oGI7vwE86y8wB4sLhTGOe2SEcpStBOdPP6bCrAGQloPh22Ut2yi89BJ2a2s6ZIJ4lpiPxQ1np6p_9SWRrqLOYS/s1600/Foto+column+20.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1179" data-original-width="1328" height="284" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdp0oAVBuo3_7-yXVaCKlFfYR_zZwnABLg6IRvXdIleshKpaT201EMa9oGI7vwE86y8wB4sLhTGOe2SEcpStBOdPP6bCrAGQloPh22Ut2yi89BJ2a2s6ZIJ4lpiPxQ1np6p_9SWRrqLOYS/s320/Foto+column+20.JPG" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Column 20 –
Een kleine groet<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Op een
zonnige zondagmiddag ben ik met de auto onderweg naar mijn moeder. Op een
kruispunt stop ik voor twee mannen. De ene man zit in een rolstoel en geniet
zichtbaar van het zonnetje. Hij heft zijn gezicht op naar de zon en met één
hand houdt hij zijn jas een beetje dicht. De andere man stapt stevig door en zet
flink aan om de stoel op de stoep te krijgen. Ik wacht geduldig en kijk naar
hen. De duwende man kijkt me aan, we wisselen een blik van verstandhouding en
glimlachen allebei.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Wat leuk
denk ik. Een zoon op pad met zijn vader, of een (mantel)zorger op stap met een
dierbare. Het doet me ineens denken aan het moment dat je net een andere auto
hebt gekocht. Ineens zie je ze overal rijden. Of het fenomeen dat zwangere
vrouwen alleen nog maar kinderwagens op de weg zien. Zo werkt het waarschijnlijk
ook bij mantelzorgers en bij mensen die moeite voor een ander doen. Ik zie ze
overal. Op straat, in winkels en in wachtkamers. De herkenning is duidelijk, ze
zetten uit liefde een tandje bij voor het gezamenlijk plezier.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Ik vervolg
mijn weg en mijn gedachten gaan terug naar het oogcontact met de jonge man. In
die onderlinge blik lag een wereld van herkenning, geduld en begrip voor
elkaar. Het maakte mijn dag ineens lichter en ik vroeg me af of we dit niet
vaker kunnen doen.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Gewoon
elkaar herkennen en groeten. Net zoals motorrijders doen. Even een knikje, een
hand in de lucht of het voetje omhoog. Zo werkt het al sinds de oudheid, waar
ridders elkaar een teken gaven vanuit saamhorigheid en verbondenheid. Om te
laten zien dat ze goede intenties hadden en zonder strijdbijl in vriendschap
kwamen. Dat lijkt me wel wat, zelfs in onze snelle samenleving. Zomaar even
onderling contact, zodat we van elkaar weten dat we er zijn. Het is een fijn
gevoel om te merken dat je niet alleen bent. Een kleine groet wordt zo een
groots gebaar. Dus als je me ziet lachen of knipogen naar vreemde mensen, dan
weet je dat ik het zag. En natuurlijk groet ik je terug als je mij ziet.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Like mijn
pagina om te volgen: <a href="http://www.facebook.com/columnmargreet">www.facebook.com/columnmargreet</a>. Delen is prima.<o:p></o:p></span></div>
<br />Margreethttp://www.blogger.com/profile/09170691898134882783noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2446704003975155923.post-70690776108792038242018-07-16T06:28:00.000-07:002018-07-16T06:30:19.449-07:00De balans opmaken - column 19<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6rqsnuN_8uSYGCANa_LcLgOmlgQpnHoGuD4WTpwfLYNImTcstvnoTOEMuW1lWlJAqRBAuAEeVKI4qO5itw6ZAMuUSPivcXgRgnZY6vc2qt0hgIWY-ftgYpUvjZjo1_3chEjWuI5iPwUq6/s1600/Foto+Column+19.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1599" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6rqsnuN_8uSYGCANa_LcLgOmlgQpnHoGuD4WTpwfLYNImTcstvnoTOEMuW1lWlJAqRBAuAEeVKI4qO5itw6ZAMuUSPivcXgRgnZY6vc2qt0hgIWY-ftgYpUvjZjo1_3chEjWuI5iPwUq6/s320/Foto+Column+19.JPG" width="319" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Column 19 - De
balans opmaken. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Mijn wereld
bestaat voor een groot deel uit meewerken, meedenken, meepraten en meevoelen.
Niet alleen voor mijn dierbaren, maar ook steeds vaker voor beleidsmakers, projectgroepen
en bestuurders. Voor mensen die de waarde ‘zien’ van ervaringsdeskundigen. Zoals
altijd voel ik me betrokken bij vraagstukken en besteed ik daar tijd en energie
aan. En dat blijkt zeer welkom, want naast mijn levenservaring neem ik ook mijn
professionaliteit mee.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">“Wat goed
van je om je zo in te zetten” hoor ik met enige regelmaat. “Knap hoor, dat je
ook nog energie in anderen steekt” zegt een ander. Wat gelaten neem ik dit
soort opmerkingen in ontvangst. Het zijn schouderklopjes in mijn hokje als
mantelzorger, vrijwilliger of ervaringsdeskundige. Dit gaat niet over wie ik
ben, maar over hoe men naar mij kijkt. Want naast mijn werk als ZZP-er, breng
ik als ‘vrijwilliger’ adviezen uit, toets en verbeter beleid, spoor misstanden
op en ga zo maar door. De laatste tijd voel ik steeds meer dat het niet klopt. Dankbaar
wordt er gebruik gemaakt van ingebrachte expertise, maar van echte
professionele aansluiting lijkt geen sprake. Er wordt van mij als ‘betrokken
burger’ veel verwacht. Tijd om de balans op te maken…..<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Ik ervaar
steeds vaker de verschillen tussen mijn leefwereld en de systeem- of werkwereld
van anderen. En dat terwijl ik beide werelden zo goed ken. Zo viel me tijdens
projectvergaderingen ineens op dat al mijn gesprekspartners in dienst zijn bij
organisaties. Ze zitten aan tafel tijdens werktijd en hebben een functie, een
opdracht en een inkomen. Of tijdens een overleg waar, op verzoek van de
gemeente, een aantal mantelzorgers bijeenkwamen. Daar waar ik dacht dat onze
behoeften het uitgangspunt zouden zijn, ging het vooral over het huidig aanbod en
het opsporen van ontbrekende zaken. Op deze manier gaan we elkaar niet
begrijpen, sterker nog, het ergert me. Een botsing op het knooppunt van
persoonlijke drive, intrinsieke motivatie en verwachtingen.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Misschien geven
verschillende mensen een andere betekenis aan maatwerk, participeren en sociaal
domein. Of misschien ben ik ongeduldig, omdat ik allang weet wat wel en niet
werkt in mijn leven. Er is in ieder geval sprake van een andere focus, positie
en belang. Dit gat kan ik niet zomaar oplossen. Daar waar ik probeer de wereld
een beetje makkelijker te maken, zijn anderen vooral bezig om hun eigen wereld
in stand te houden. En ik zal niet de enige zijn die hier tegenaan loopt. Er
wordt belangeloos veel werk verzet en overal leveren mensen een bijdrage aan
onze maatschappij. Het maakt niet uit of je mantelzorger, vrijwilliger of
ervaringsdeskundige bent; we zijn een kurk waar veel op drijft. Maar zelfs een
kurk zinkt als er te veel gewicht aan hangt. Hier wringt het voor mij wel. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Zelf heb ik
al veel gegeven in privé- en werktijd. Nu word ik steeds verder de
systeemwereld ingezogen om vrijwillig nog meer bij te dragen. De verleiding is
groot, want ik wil graag dat het beter gaat. Inmiddels besef ik dat dit waarschijnlijk
een éénrichtingsweg is. Veel geven in tijd en energie om vervolgens te blijven
opboksen tegen vooringenomenheid. De balans is zoek. Zolang de systeemwereld zaken
niet op de juiste waarde schat en eendimensionaal blijft denken, zal er niet zo
veel veranderen. Want wie wordt er beter van om de professionele ervaringsdeskundige
te blijven inzetten als belangeloze bron van kennis en kunde? Ik ben van mening
dat alleen een gelijkwaardige inzet kan leiden tot vergaande verbeteringen in
maatschappelijke en organisatorische vraagstukken; volwaardig op positie,
bejegening en beloning. Dan alleen kan er sprake zijn van een waardevolle
samenwerking en tot die tijd loop ik weer mijn eigen pad.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Lees meer op
de pagina van Margreet: <span class="MsoHyperlink"><a href="http://www.facebook.com/columnmargreet">www.facebook.com/columnmargreet</a></span>
<o:p></o:p></span></div>
<br />Margreethttp://www.blogger.com/profile/09170691898134882783noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2446704003975155923.post-8262844601282914712017-12-28T03:22:00.000-08:002017-12-28T03:38:08.395-08:00Bij je positieven blijven<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGwq2-qisuUwQxw7jrhy4JbjcPfkVsZ9QFNa1v5NcJmGOd-ttK56AqwGxROGvGP0eC2dOg4AJYZg2sJ5FX8hyphenhyphenwjsYgT3vdt3tgO0O6P1lsIKje10r24ipCXJofg3z84uAI4Ku3LRNYbM7C/s1600/DSC_0082.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="629" data-original-width="1200" height="166" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGwq2-qisuUwQxw7jrhy4JbjcPfkVsZ9QFNa1v5NcJmGOd-ttK56AqwGxROGvGP0eC2dOg4AJYZg2sJ5FX8hyphenhyphenwjsYgT3vdt3tgO0O6P1lsIKje10r24ipCXJofg3z84uAI4Ku3LRNYbM7C/s320/DSC_0082.JPG" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">In een
plaatselijke krant valt mijn oog op het artikel ‘</span><i style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">positief denken voor mantelzorgers</i><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">’. Direct is mijn aandacht gepakt
en lees ik verder. In deze workshop leer je hoe je positief met moeilijke
situaties omgaat en hoe de veerkracht als mantelzorger vergroot wordt. Er
borrelt weinig positiefs in mij op en ik kruip achter mijn laptop om te kijken
of er nog meer van dit soort workshops en cursussen zijn.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">En ja, er
zijn er velen. Pagina’s vol over het empoweren en versterken van de
mantelzorger. Er bestaat een hele mantelzorgindustrie variërend van kleine
lokale initiatieven tot post-HBO opleidingen. Naast de opleidingen voor
professionals om hun vakmanschap te vergroten, blijft er een grote brei over
van initiatieven die gericht zijn op de mantelzorger zelf. Ik kom zelfs een opleiding
tot Mantelzorger tegen met erkend certificaat. Hilarisch, als het niet zo
triest was! Waarschijnlijk is een deel van dit enorme (commerciële) aanbod ontstaan
door de verplichting vanuit de WMO dat gemeenten betere ondersteuning moeten bieden.
Maar is dit werkelijk zo behulpzaam voor de mantelzorgers of dient het een
ander doel? Ik vraag me af wat de echte motivatie is achter deze initiatieven. Wordt
het gevoed door regels en geld, of door oprechte verbondenheid?<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Want stel je
voor dat het vooral gaat om het versterken en ondersteunen van de mantelzorger
om deze zo lang mogelijk te laten zorgen met zo min mogelijk negatieve bijeffecten?
Om deze te behoeden voor uitval door overbelasting, onmacht en ontsporing? In
wiens belang is dit? Cynisch wellicht, maar realistisch als je bedenkt wat er zou
gebeuren als morgen de mantelzorgers zouden stoppen met zorgen….. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Maar goed,
van nature ben ik een ras-optimist. Zelfs bij een leeg glas denk ik dat er veel
mooie ruimte is om het weer te vullen. Iedere nieuwe beperking is, in mijn
hoofd, een uitdaging om zoveel mogelijk de resterende kwaliteit van leven op
waarde te schatten. Niet dat ik denk dat alles altijd goed gaat, maar het gaat
ook niet altijd fout. En natuurlijk ben ik soms verdrietig, moegestreden of
gewoon even klaar met alles. Maar mijn kern blijft geloven in de toekomst en
probeert te dansen in de regen. En met mij velen. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">En vanuit een
optimistische kant bekeken, kan de ondersteuning bijdragen aan de emancipatie
van de mantelzorgers. Dat we hierdoor versterkt worden om een erkende rol en
positie te bespreken en in te nemen. Dat we grenzen stellen aan instanties/organisaties
en zelf onze randvoorwaarden benoemen. Dat we de beeldvorming ombuigen van
bijna-patiënt naar sterke ervaringsdeskundigen. We weten zelf het beste wat de
behoeftes zijn in de verschillende fases van ons mantelzorgbestaan. Dat zou
mooi zijn. Want wat vooral nodig is, is participeren op basis van
gelijkwaardigheid met een open vizier. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">En laten we
positief denken, maar vooral ook bij onze positieven blijven. Als
ervaringsdeskundigen hebben we wat te vertellen. En als instanties dat lastig
vinden, dan kunnen we altijd een workshop </span><i style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">‘omgaan
met tegenslagen’</i><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"> voor ze organiseren.</span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<o:p></o:p></div>
Margreethttp://www.blogger.com/profile/09170691898134882783noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-2446704003975155923.post-32843831189986814632017-07-20T15:48:00.000-07:002017-07-20T15:48:44.397-07:00(Re)Spijt<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXDsseComgX0UvUx_XnrpYmYXi3WPd3GehnPxCpLOm7PNxzcYNlIuKl-JGkdLiBqyMHYCk54hHkAeuqkyCOmrP5wjnGPMSr45li1USmqqFyBOC3hGs22yrctYV79r7xVd5G3_KpVrnvhNy/s1600/DSC_0588.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1068" data-original-width="1600" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXDsseComgX0UvUx_XnrpYmYXi3WPd3GehnPxCpLOm7PNxzcYNlIuKl-JGkdLiBqyMHYCk54hHkAeuqkyCOmrP5wjnGPMSr45li1USmqqFyBOC3hGs22yrctYV79r7xVd5G3_KpVrnvhNy/s320/DSC_0588.JPG" width="320" /></a></div>
<div class="p1" style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<br /></div>
<div class="p1" style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span class="s1">Het kan
geen toeval zijn dat ik in de afgelopen weken een aantal keer over respijtzorg
hoor. Vanuit de overheid, gemeente en zorgverzekeraars wordt een hand gereikt
aan mantelzorgers die er even tussenuit willen/moeten. Wat fijn, dat is echt
iets voor ons. Dit jaar gaan we in de herkansing voor een ontspannen vakantie.
En wat helpt daar beter bij dan weten dat iemand anders even de zorg overneemt.
Dus opgetogen en vol goede moed duik ik in de wereld van de respijtzorg.<o:p></o:p></span></div>
<div class="p1" style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<br /></div>
<div class="p1" style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span class="s1">Al snel krijg
ik van de verschillende zorgverzekeraars tegenstrijdige informatie. De ene
ondersteunt deze vervanging als je zelf mantelzorg krijgt en de ander alleen
als je de mantelzorg geeft. Om hiervoor in aanmerking te komen moeten 11
stappen in een procedure genomen worden, formulieren ingevuld worden en
uiteraard vergoedingen betaald worden. En kom je voor alles in aanmerking, dan
komt een vrijwilliger minimaal 3 en maximaal 15 dagen als vervanger. <o:p></o:p></span></div>
<div class="p1" style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span class="s1">Vrijwilliger?
Hele dagen? Dit wil ik zo helemaal niet. Er hoeft geen vrijwilliger de hele dag
in huis te zitten. Het is mooi dat het bestaat, zeker als de situatie daar om
vraagt.</span><o:p></o:p></div>
<div class="p1" style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span class="s1">Maar ik wil
maatwerk, gewoon gerichte inzet voor de dingen die in onze vakantie vast
dreigen te lopen. Hoe moeilijk kan dit zijn? Geen 24-uurs inzet, maar iemand
die de boodschappen haalt. Geen nachtwaker, maar iemand die de houdbaarheid van
de spullen in de koelkast bewaakt. Die een wasje draait of een bakje thee
drinkt. Iemand die gericht is op het welzijn van mijn dierbaren, die opgeroepen
kan worden als het nodig is en die mij een gerust hart geeft als ik weg ben.</span><o:p></o:p></div>
<div class="p2" style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<br /></div>
<div class="p1" style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span class="s1">Mijn vraag
blijkt lastiger te zijn dan ik vooraf dacht, en bij verder doorvragen word ik
verwezen naar de WMO-afdeling. Ook daar tref ik iemand die vriendelijk
meedenkt, vastzit in (on)mogelijkheden en eindig ik wederom met een
vrijwilliger als oplossing.</span><o:p></o:p></div>
<div class="p1" style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span class="s1">Maar ja,
weet je wat zo lastig is met vrijwilligers? Ja, die gaan ook op vakantie. Er
zijn in deze periode veel minder handen beschikbaar dan ik had gehoopt. Dit
gaat niet lukken zo. <o:p></o:p></span></div>
<div class="p1" style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span class="s1">Respijt
wordt Re-spijt; opnieuw spijt dat ik me heb laten verleiden om in de krochten
van de voorschriften en procedures te stappen.<o:p></o:p></span></div>
<div class="p1" style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<br /></div>
<div class="p1" style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span class="s1">Maar ik
laat me niet ontmoedigen en ga zelf de boer op. Via de lokale hulplijn (bedankt
Anne!) heb ik nu betaalbare en betrouwbare inzet kunnen regelen. Gewoon zoals
wij dat willen, op onze momenten, met wat voor ons belangrijk is én met het
hart op de juiste plaats.</span><o:p></o:p></div>
<div class="p1" style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span class="s1">Ondertussen
ben ik echt aan vakantie toe......</span><o:p></o:p></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
Margreethttp://www.blogger.com/profile/09170691898134882783noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2446704003975155923.post-20841846023050924322017-06-12T11:10:00.000-07:002017-06-12T11:11:56.723-07:00Ontspoorde zorg<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhydnzPmwdFgqvEsqxQyR3QrlkyoqJnt9iiUddgLys3AbVAAs9DWg_fEbijvBhxOrIfqR5kveYnvGD1SQ6uvoj4HxdajiLqxt36nW2aDKZPmVVakkh3qhXqpUG35txqmXaAotqX-tnrVVLP/s1600/DSC_0555.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1070" data-original-width="1600" height="214" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhydnzPmwdFgqvEsqxQyR3QrlkyoqJnt9iiUddgLys3AbVAAs9DWg_fEbijvBhxOrIfqR5kveYnvGD1SQ6uvoj4HxdajiLqxt36nW2aDKZPmVVakkh3qhXqpUG35txqmXaAotqX-tnrVVLP/s320/DSC_0555.JPG" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
Grieperig en
zwaar vermoeid breng ik hoestend mijn dagen en nachten door. Na weken kwakkelen
besluit ik om naar mijn huisarts te gaan. Het is opvallend dat dit is begonnen
na een kuur vanwege een tekenbeet in de herfst van vorig jaar. Maar volgens de
arts en het Nederlands behandelprotocol is het onmogelijk dat dit nog steeds de
boosdoener is. Om de oorzaak verder te onderzoeken word ik doorgestuurd naar
een academisch ziekenhuis.<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Jammer
genoeg laat de afspraak met de internist weken op zich wachten. Maar eindelijk
kan ik tijdens een gesprek mijn verhaal doen. Nieuwe testen volgen en vol
verwachting ga ik 2 maanden later naar de vervolgafspraak. Het gesprek verrast
mij volledig. De specialist feliciteert mij met het feit dat mijn organen goed
werken en dat er geen kanker is gevonden. Dat is uiteraard meer dan goed
nieuws, maar wat is er dan wel aan de hand? Zijn diagnose is helder en kort: “u
bent ook mantelzorger en u bent overbelast”. Ik sputter nog wat tegen, maar ik
kan het ook niet uitsluiten. Hij vervolgt zijn relaas met mijn mentale
overbelasting door chronische alertheid, en sluit af met advies dat ik me meer
moet ontspannen en dat psychische begeleiding me verder gaat helpen. Ontredderd
en met een dikke keel vol tranen verlaat ik het ziekenhuis; dit moet ik even
laten indalen. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Ik neem een
paar dagen de tijd om de boel te overdenken en word heen en weer geslingerd
door mijn eigen gedachten. Het voelt helemaal niet als overbelasting? Ik herken
mezelf niet in de diagnose van de overbelaste mantelzorger. Of zit ik nu in de
ontkenningsfase en weiger ik de waarheid te accepteren? Maar toch kom ik tot de
conclusie dat het verhaal gevoelsmatig niet klopt. En gesteund door mijn
dierbaren maak ik een nieuwe afspraak met mijn huisarts. De diagnose is daar
ook binnen, en ik krijg opnieuw te horen hoe zwaar mantelzorg is en dat ik extra
begeleiding nodig heb. Ik weiger mee te gaan in deze redenering en laat me
langer niet vastzetten.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Dat
mantelzorg zwaar is en soms niet leuk is, dat weten we inmiddels. Dat er een
grens zit aan onze draagkracht, is ons niet onbekend. Dat de balans verdwijnt
bij het vergroten van de draaglast, zal niemand verbazen. Maar om als
mantelzorger bij onverklaarbare klachten direct het stempel van overbelasting
te krijgen, dat gaat me echt te ver! Hier is met recht sprake van ontsporing
van de zorg; mantelzorg als excuus voor de acceptabele diagnose. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
De campagnes
rond het mantelzorgen hebben blijkbaar niet alleen geleid tot meer
bewustwording in de maatschappij, maar ook tot een vorm van bekrompen denken en
vooroordelen. Een nieuwe hokjesgeest is geboren; een negatief eenzijdig beeld
van mantelzorg met als kern overbelasting en ontsporing. Ik wil af van dit
etiket en van deze beeldvorming. Mantelzorgers zijn sterke, liefhebbende mensen
die zo goed als mogelijk voor hun dierbare zorgen. Ze te behandelen als
overbelaste tikkende tijdbommen is minachtend, oneerlijk en onacceptabel. Ook
hier is de behoefte van de mantelzorger doorslaggevend wat mij betreft. Hoe
moeilijk kan het zijn? Vorm een oprecht objectief beeld, luister naar het
verhaal en zoek samen naar de meest passende oplossing of behandeling.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Helaas heeft
dit hokjes denken bij mij geleid tot een lange vertraging in mijn behandeling.
Want na aandringen op een second opinion is alsnog de ziekte van Lyme
vastgesteld. Wat nu volgt zijn zware kuren omdat de bacterie al langere tijd
actief is. Gelukkig heb ik van mijn nieuwe artsen een gedegen behandelplan met
hokjesloze gesprekken. Want het denken in hokjes beperkt het beeld; laat je er
niet in zetten!<o:p></o:p></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
Margreethttp://www.blogger.com/profile/09170691898134882783noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2446704003975155923.post-16744312713073828532017-01-09T07:21:00.002-08:002017-01-09T07:29:58.387-08:00Verloren tijd<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihjij5Am8QMgUt3ftu_R-AH-quNeZWGAAuVNy5FNrCvRWNOkRnAPGD6CUYCsFEh9QuSoDdyZZwMd1RleThKrOGz8m-RSzWLqjD7k7jUQ0M-xmKdVIAmzyEh6Wm1JlNqdKVqyvylj0aY0pV/s1600/DSC_6657.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihjij5Am8QMgUt3ftu_R-AH-quNeZWGAAuVNy5FNrCvRWNOkRnAPGD6CUYCsFEh9QuSoDdyZZwMd1RleThKrOGz8m-RSzWLqjD7k7jUQ0M-xmKdVIAmzyEh6Wm1JlNqdKVqyvylj0aY0pV/s320/DSC_6657.JPG" width="319" /></a></div>
<b>Verloren tijd</b><br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Samen met 20
andere mantelzorgers zit ik in de wachtkamer van een ziekenhuis. Allemaal in
het gezelschap van iemand die straks niet meer zelf kan rijden. We wachten
geduldig op onze beurt; de tijd tikt verder. Weer een half uur later, het duurt
te lang, we worden onrustig. Om me heen zie ik mensen heen en weer schuiven en
het gemopper begint zachtjes. Waarom duurt het zo lang? Wat is het nut van een
afspraak? Er zijn ook mensen die stilletjes hun wachtend lot ondergaan; het is
niet anders zeggen ze.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Een vrouw
staat wat geïrriteerd op en loopt naar de verpleging. Ze vertelt dat ze al een
uur zit te wachten met haar vader van 90; “hij kan niet zo lang zitten, en hij is
nu al te moe”. Als de man eindelijk wordt binnen geroepen, zit zijn dag erop
voor vandaag. Jammer, al zijn goede energie kwijt aan een troosteloze
wachtkamer. Moedeloos neemt zijn dochter hem liefdevol aan de arm.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
En ik? Ook
ik schuifel wat en wacht tot ik het zat ben. En dan begint het te stapelen. Een
oeroud instinct borrelt in mij op; prehistorische alertheid om gevaar te
overleven. Ga ik vechten, vluchten of wachten? In gedachte neem ik de afgelopen
weken door op mijn persoonlijke wacht- en vechtstanden. Wachten op een rolstoeltaxi
die meerdere malen niet op tijd komt. Vechten tegen de cliëntgerichte zorgverlener
van mijn moeder die eenzijdig de tijden vervroegd. Lang wachten op een
gemeentelijke afdeling die maatwerk maar moeizaam kan toepassen. Een ziekenhuis
nabellen die vergeten is om de afspraken in te plannen. Een zorgrooster met te
weinig beschikbare mensen om goede zorg te leveren. Zoveel tijd en energie
kwijt omdat afspraken niet worden nagekomen. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Ik vraag me
soms af of het andere mensen wat kan schelen. Is mijn tijd minder waard omdat
ik mantelzorg doe? Of leunen ze zo hard op mijn begrip en geduld dat ze zelf
niet meer hoeven te denken en te handelen? Mijn kostbare tijd gaat verloren aan
gemakzucht van anderen, aan gebrekkige betrokkenheid of aan reactief
risicomijdend gedrag vanuit protocollen. Mijn tijd, tijd die ik nu niet meer
aan waardevollere dingen kan besteden. Ook mijn tijd vliegt, heelt alle wonden
en tikt thuis zoals nergens anders. De huidige maatschappij lijkt een afschuif-
en doorschuifsamenleving te worden die vooral op papier kloppend moet zijn. Deze
situatie levert bij mij chronische alertheid op met de bijbehorende stress. De
sabeltandtijger uit de oudheid is omgevormd tot een ongrijpbare onverwoestbare
papieren tijger in onze tijd. Een ander tijdvak, maar beiden een gevaar voor
het uitroeien van de menselijkheid. Het effect voor ons brein en lijf blijft
hetzelfde; vechten, vluchten of bevriezen.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
In het
ziekenhuis sta ik op en meld aan de verpleging dat we weggaan. Ik ben het
wachten zat en schiet in de vechtstand. Mijn begrip en geduld zijn op. Ik wil
niets meer horen over goede bedoelingen en werkwijzen. En wonder boven wonder zijn
we ‘toevallig’ direct aan de beurt. <o:p></o:p></div>
Wel een
beetje jammer dat ook mijn energie in diezelfde wachtkamer is achtergebleven.<br />
<o:p></o:p>Margreethttp://www.blogger.com/profile/09170691898134882783noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2446704003975155923.post-32328474268120378252016-11-23T06:30:00.000-08:002016-11-23T10:46:31.390-08:00Soms valt er iets van je schouders<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUbOnCU-EQJS-WFpTSXgLpskIVcdb2wdUZ-U9IFT8hDZjIEIzHXZtj41jvIGVE5k_WHsjkwJdF7zVUoIemWhaJ76VpZT2hFOKSpj5Sd0te4frKNRU4WqxuDLgmBzwOYvS7vMTYQDnWF79q/s1600/DSC_0701.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUbOnCU-EQJS-WFpTSXgLpskIVcdb2wdUZ-U9IFT8hDZjIEIzHXZtj41jvIGVE5k_WHsjkwJdF7zVUoIemWhaJ76VpZT2hFOKSpj5Sd0te4frKNRU4WqxuDLgmBzwOYvS7vMTYQDnWF79q/s320/DSC_0701.JPG" width="319" /></a></div>
<br />
<div>
<div style="background-color: white; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="color: #1d2129; font-family: verdana, sans-serif;">Tientallen moedeloze uren heb ik weer doorgebracht in de bureaucratie van onze wet- en regelgeving. Op zoek naar mogelijkheden om het zelfstandig wonen van mijn moeder én broer te behouden. Het is al een hele kunst om langs de poortwachters van de klantcontactafdelingen te komen. Steeds opnieuw het verhaal uitleggen, en steeds in de hoop dat je nu tegen de juiste persoon praat. En aan het eind blijkt diegene alleen een nieuwe weg te wijzen voor het volgend telefoontje of een nieuw bezwaarschrift. Een eindeloze loop van verwijzingen en tips.</span><br />
<span style="color: #1d2129; font-family: verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="color: #1d2129; font-family: verdana, sans-serif;">Na 6 maanden raak ik steeds meer verstrikt in de verlamming van machteloosheid. Ik spreek mensen die het begrijpen, mensen die meeleven, mensen die meedenken en mensen die het heel erg voor ons vinden. Maar waarom gebeurt er dan zo weinig en duurt alles zo lang? Ooit was ik blij toen de term ‘maatwerk’ werd ingevoerd. Naïef heb ik gedacht dat dit een opmaat zou zijn voor oprecht luisteren naar de noodzaak en behoefte. En dat er vervolgens proactief mee gezocht zou worden naar passende oplossingen. Zoals iemand ooit zei: “buiten de lijntjes, maar binnen de kaders”. Het lijkt zo makkelijk, maar dat is het dus niet.</span><br />
<span style="color: #1d2129; font-family: verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="color: #1d2129; font-family: verdana, sans-serif;">Daar waar instanties jarenlang gewend zijn om te werken langs strakke procedures, vraagt de omslag naar flexibel maatwerk om het herijken van oude waarden en vaardigheden. Zeggen dat het anders moet, betekent niet dat de mensen dat ook ineens kunnen. Het vraagt om zorgvuldige begeleiding van de persoonlijke ontwikkeling van medewerkers. Het vraagt om een andere focus; van kijken waarom iets niet kan, naar kijken wat er wél mogelijk is. Een omslag die meer aandacht vraagt dan een simpele aanpassing op papier. Gelukkig zijn er mensen die dit van nature beheersen en kunnen toepassen. Toch ligt er ook voor hen een nieuwe uitdaging bij het voortvarend maatwerken. Want hoe krijg je de collega’s zover om hiermee in te stemmen? En krijg je voldoende rugdekking als je afwijkt van gebaande paden? Dit vraagt om lef en moed van de medewerkers, én een leiding die steunt en nieuwe helden durft te maken!</span><br />
<span style="color: #1d2129; font-family: verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="color: #1d2129; font-family: verdana, sans-serif;">En dan kom ik in een situatie terecht waarin het wel lijkt te lukken. De afgelopen maanden heb ik veel gesprekken gevoerd om aandacht te krijgen voor de noodzakelijke basisbehoeften van mijn moeder en broer. Een persoonlijke kruistocht voor de zelfregie, eigenwaarde en zelfstandigheid van mijn dierbaren. Ik zocht de randjes op om naar mogelijkheden te zoeken, ging vele discussies aan en ik bleef vooral volhouden. Net zolang totdat het maatwerk ging werken! Ineens is het zover; het voelt of ik even de wind in de rug heb. Na alle uitleg en onderbouwingen ontmoet ik mensen van de gemeente die oprecht naar me luisteren. Die actief en progressief meedenken en weloverwogen oplossingen met me bespreken. Ik voel me gehoord, begrepen, en ploeter even niet alleen in mijn zoektocht naar houvast in ons bestaan. Opeens komt er wat ruimte in mijn hoofd en in mijn hart. Pas dan voel ik hoe zwaar mijn verantwoordelijkheden en angsten soms wegen. Op de weg naar huis pink ik een klein traantje weg en bedank in gedachte de nieuwe helden die (gaan) opstaan. Doordat ook zij de schouders eronder zetten, valt er even een enorme last van de mijne.</span></div>
</div>
Margreethttp://www.blogger.com/profile/09170691898134882783noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2446704003975155923.post-82384269829209826922016-10-24T07:41:00.000-07:002016-11-23T10:36:44.837-08:00Dé mantelzorger bestaat niet!<h4 style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmCGqDchOky4nDSohFbcU-cCG8Mjvhjbzc_Bj1xzQRZ-LsOKp10g4jDIzKTnmEC69K6O6s0Xhc6Ldcgdt-0-H7_fvBuTEMHsK5l8OFHuRIxJmo3waN8bcvttQDHsu57Gpirsp52BRyvkn0/s1600/DSC_0830.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="319" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmCGqDchOky4nDSohFbcU-cCG8Mjvhjbzc_Bj1xzQRZ-LsOKp10g4jDIzKTnmEC69K6O6s0Xhc6Ldcgdt-0-H7_fvBuTEMHsK5l8OFHuRIxJmo3waN8bcvttQDHsu57Gpirsp52BRyvkn0/s320/DSC_0830.JPG" width="320" /></a></h4>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ik kijk in de spiegel en vraag me af in welk hokje ik pas. Er wordt veel geschreven over het belang en de waarde van mantelzorg. Richtlijnen worden gegeven hoe de ondersteuning moet plaatsvinden en adviezen bedacht om de mantelzorger te vinden. Om vervolgens in een hokje geplaatst te worden als bijna-patiënt, expert, cliënt of informele zorgverlener. Maar ik heb nieuws: dé mantelzorger als doelgroep bestaat niet!</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Door alle verschillende mensen en situaties hetzelfde stempel te geven wordt voorbijgegaan aan de diversiteit. We zijn oud en jong; wonen erbij of apart; werken wel of niet meer; doen veel of weinig; hebben een pgb of zorg in natura; zijn rijk of arm; zijn overbelast of niet; hebben veel of weinig zorgen en ga zo maar door. Wat we gemeen hebben is dat we niet vrijwillig voor deze situatie gekozen hebben; net zomin als onze dierbaren. Wat we zoeken is een vorm van stabiliteit, voorspelbaarheid en balans.</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Mantelzorg is ook op mijn pad gekomen en het is iets wat ik doe. Mantelzorger zijn is niet wie ik ben; ik ben meer dan dat alleen. Ik heb/had mijn eigen dromen, eigen wensen en eigen behoeften. En nu voel ik me onderdeel van een onvindbare ondergrondse beroepsgroep van de informele zorg. Dit is niet waar mijn persoonlijke ambitie ligt. Ik heb namelijk nooit een carrière geambieerd in de zorg, en ben hiervoor dan ook niet geschoold of opgeleid. Zelfs op mijn beroepskeuzetest stond het onderaan het lijstje. En toch worden de verwachtingen over wat ik kan doen steeds hoger, worden de plichten zwaarder en de rechten…. Tja…. Rechten?</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">En wat ik dan niet snap….</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Er zijn in Nederland zoveel regels en bepalingen die we met elkaar naleven. Je mag geen hutje timmeren zonder toestemming, niet te hard rijden en je moet op tijd de belastingpapieren invullen. Gewoon netjes met elkaar doen wat we hebben afgesproken. En zo werd dus vanuit onze regelgeving een aantal diensten van de taxidienst Über verboden. Het is niet acceptabel dat die chauffeurs zonder officiële licentie rijden. Volkomen logisch toch?</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">En toch worden nu über-achtige taferelen in de wereld van de informele zorg geaccepteerd en zelf aangemoedigd. Want ook ík ben iemand die, zonder opleiding of licentie, soms een andere professie uitoefen. Die zelfs door artsen of verpleegkundigen steeds vaker gevraagd wordt om medische handelingen te verrichten of medicijnen uit te reiken. Ik ben officieel geen dokter, geen verpleegster, geen verzorgende en zelfs geen helpende in de zorg. Ik heb geen registratie, erkenning of eed afgelegd. En waarom tikt er nu geen kwaliteitsagent mij op de vingers en zegt dat het onwettig en onwenselijk is? Is er niemand die tegen me zegt dat ik hiermee wél de juridische aansprakelijkheid overneem? En vervolgens mag ik niet mee delen in de gedeclareerde vergoedingen vanuit het zorgplan? Zelfredzaamheid en eigen kracht krijgen zo echt een andere betekenis.</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Meten met twee maten noem ik dit. Het werk van Über bestempelen als illegaal, en ons medisch handelen gedogen en verzwaren. Gedogen dus, daar waar economische belangen zwaarder wegen, kunnen kwaliteitseisen dus worden opgerekt. Sterker nog, er wordt bewust waardering uitgesproken voor onze inzet. De vraag is waar de grens ligt om mantelzorgers in te zetten als instrument om de verzorgingsstaat verder te ontmantelen? Ik weet het niet, wat ik wel weet is dat ik mijn persoonlijke grens stel; ik voer geen medische handelingen uit! Ik kan het ongetwijfeld wel, maar ik wil het niet.</span></div>
Margreethttp://www.blogger.com/profile/09170691898134882783noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2446704003975155923.post-44543639740459487562016-09-12T09:50:00.000-07:002016-11-23T10:48:39.616-08:00Een té gekke wereld<h2>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIll8RCxXmT0LrD2tSIGBVvUg8RM8dnSRH5mPqeXq_K6PCl6Zn6WNV0siO1z_LK9sjhzJNobOiVZ7FVrp6VOwqLQdLm2TIX1px-dtqNlxN6Lw1Z1kKgKRFjZyqPrGWWZ1XD_SBPds0Zwm6/s1600/DSC_0409.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIll8RCxXmT0LrD2tSIGBVvUg8RM8dnSRH5mPqeXq_K6PCl6Zn6WNV0siO1z_LK9sjhzJNobOiVZ7FVrp6VOwqLQdLm2TIX1px-dtqNlxN6Lw1Z1kKgKRFjZyqPrGWWZ1XD_SBPds0Zwm6/s320/DSC_0409.JPG" width="319" /></a></div>
</h2>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">“De wereld
is gek geworden” zegt mijn moeder steeds als ze nieuwsberichten hoort waarbij
groot en klein leed is geschied. “Iedereen doet maar wat, en andere mensen zijn
daar de dupe van”.</span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">En ze heeft
een punt, want dagelijks zijn we bezig met het repareren van ongewenste
effecten van eerdere beleidskeuzes. Zo ook in de wereld van de mantelzorg.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">De gemeentes
hebben de taak gekregen om hierin goed te informeren en ondersteunen. Het meest
bekende voorbeeld is het mantelzorgcompliment. Deze kleine verwennerij moet ons
de kracht geven om het hele jaar te zorgen en af te zien. Maar een mantelzorger
is beter geholpen met gerichte preventie. Bedenk vooraf wat de mogelijke
effecten zijn van beleidskeuzes. Het schrappen van uren in de huishoudelijke
hulp wordt ergens opgevangen, het beperken van de vervoersvoorziening wordt
door iemand opgelost en financieel wordt er regelmatig bijgesprongen. Door wie?
Tja.....diezelfde mantelzorger.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Volgens de
laatste nieuwsberichten hebben we ook te kampen met ondeskundigheid van de
professionals. Het leveren van maatwerk blijkt een vak apart en soms lukt het
om een oplossing buiten de lijntjes te vinden. Een ander rapport zegt dat de
WMO niet goed is toegepast; de mensen hebben te weinig gekregen. Hoe ver gaat
het als mensen hun geestelijke begeleiding of dagbesteding afzeggen omdat ze de
eigen bijdrage niet kunnen betalen? Of de scootmobiel inleveren vanwege geld dat
er niet is? En zelfs niet naar het ziekenhuis durven omdat het eigen risico te
hoog is. En dan de stille armoede van mensen met een laag inkomen en hoge
zorgkosten. Wist je dat mensen in bed gaan liggen om te besparen op de
elektriciteit? Niet meer naar familie kunnen door de reiskosten? En er geen volwaardige
maaltijd meer op tafel staat?<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">En wie wordt
dagelijks met deze chaos geconfronteerd? Tja, weer de direct zorgende omgeving.
<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Helaas niet
de mensen die hartgrondig hun eigen potjes verdedigen, die alleen aan wet- en
regelgeving voldoen of die zichzelf verrijken. Dat zijn de echte zorgmijders
van onze samenleving; zij die de zorg tot het dieptepunt laten zakken! Maar hier
zit een echte wereld achter; een zorgvrager die bang is dat zijn zelfredzaamheid
verder afneemt, een mantelzorger die voelt dat er nog meer druk komt, en mensen
met het echte zorghart die altijd doorgaan en nooit opgeven. En het gevolg is
een discussie dat de verpleging oneigenlijke taken uitvoert, dat de politie noodgedwongen
verwarde personen oppakt en dat de mantelzorger ontspoord raakt. En dat is ook
weer niet de bedoeling?<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Een mooie
verklaring voor onze (over)belasting is hoorde ik vorige maand drie keer. Als
een konijn uit een hoed kwam het op tafel: we lijden aan vraagverlegenheid.... Ik
vermoed dat deze insteek onderdeel is van een sociale instructie over de omgang
met mantelzorgers. Voor mij schept het een beeld van een schuwe, angstige groep
die niet durft te vragen. Het tegendeel is waar, het zijn sterke mensen die moe
worden van hoge muren en dichte deuren. Dat deze vraagverlegenheid verward
wordt met vraagvermoeidheid kan ik ze niet eens kwalijk nemen. Maar gebruik het
niet als excuus om ongewenste zaken te verklaren en onbespreekbaar te laten! Begin
een goed gesprek over de behoeftes en blokkades aan beide kanten. Laat ons als
ervaringsdeskundige meedenken en meepraten, want alleen samen kunnen we muren
afbreken en deuren openen.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<span style="font-family: verdana, sans-serif;">Maar
gelukkig komen de verkiezingen er weer aan en gaat men op zoek naar vergeten
groepen en onderwerpen om te scoren. Ongetwijfeld komen we op de agenda voor
een te gekke wereld. En als het niet lukt, dan zeggen we gewoon weer sorry!</span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<o:p></o:p></div>
Margreethttp://www.blogger.com/profile/09170691898134882783noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2446704003975155923.post-23408155777406505792016-08-22T10:02:00.000-07:002016-11-23T10:49:17.429-08:00Samen roeien in hetzelfde schuitje<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVMclWywxfchWMVPJu754OMWIKatX0ndVr-26Vy-UgJ1Agf9aT-4b26cjc9z25j8PSMrI5DDzQG8N2AwBGCq3xxQobww4qefs-x3cFz9QTbVorRtLGSFs8cspfBP_youvQfvQv4_MyRJac/s1600/DSC_0632.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="293" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVMclWywxfchWMVPJu754OMWIKatX0ndVr-26Vy-UgJ1Agf9aT-4b26cjc9z25j8PSMrI5DDzQG8N2AwBGCq3xxQobww4qefs-x3cFz9QTbVorRtLGSFs8cspfBP_youvQfvQv4_MyRJac/s320/DSC_0632.JPG" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Alle kastjes en muren heb ik weer gezien in de afgelopen
weken. Om nog maar niet te spreken van alle kluitjes die ergens in het riet
liggen. Wat mij opvalt is dat steeds meer instanties teruggrijpen naar
protocollen, procedures en papierwerk. Is dit door onzekerheid of uit angst
voor een grotere macht? Een verkapte veilige omgeving die tegelijkertijd de
onmacht en beperkingen van de professionals blootlegt. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Te vaak heb ik de laatste tijd gehoord dat mensen wel willen
helpen, maar dat niet kunnen of mogen van ‘zij die de regels bepalen’. Wie
heeft baat bij deze manier van werken? Waarom wordt een omslachtige
verslaglegging opgelegd, terwijl de toegevoegde waarde op de werkvloer onduidelijk
is. Soms gaat 30% van de zorgtijd op aan deze papieren tijger; helaas ten koste
van de zorgtaken. Dat deze registratiedrift tegelijkertijd de trots van het vakmanschap
afbreekt, lijkt men op de koop toe te nemen. Boekhouders en accountants registreren,
zorgverleners zorgen en verplegen. Of denk ik nu te simpel? <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">In mijn beleving zijn richtlijnen vooral bedoeld om de
kwaliteit van een product of dienst te waarborgen. Helaas wordt het ook misbruikt
om geen verantwoordelijkheid te hoeven nemen voor actief meedenken en maatwerk.
De regels als strak regime hanteren waarbinnen geen ruimte is voor eigen regie,
eigen denken of eigen kracht van beide kanten. Zo werd mijn moeder in het
ziekenhuis 'gemobiliseerd' door haar 10
meter in een gang te laten lopen om vervolgens (volgens protocol) te zeggen dat
zij nu op eigen gelegenheid de 20 kilometer kon overbruggen naar de
revalidatieplaats. Dat zij na die 10 meter niet meer verder kon en beroerd was,
deed er niet toe. De verpleger zei murw: <i>‘dit
is gekkenwerk, maar het is niet anders, dit zijn de regels en anders kost het
te veel.’<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Natuurlijk kunnen we niet zonder regels en afspraken; de
chaos zou niet te overzien zijn. Maar nu zitten we in een wurgende greep van doorgeslagen
administratie gebaseerd op controle en achterdocht. Laten we de ruimte zoeken
en ons gezond verstand gebruiken. Met wederzijds vertrouwen en
gelijkwaardigheid, komt er meer ruimte voor zelforganisatie en vakmanschap. Een
mooie krachtige basis voor echte gezamenlijke participatie.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Zo liet ik vroeger mijn dochter het eten kiezen met de
voorwaarde dat het niet met een P mocht beginnen. Dus pizza, patat, poffertjes en
pannenkoeken kwamen zo niet dagelijks op het menu. Wellicht ook een goed idee
voor Nederland om de focus om te gooien? Je mag met mij overal over praten,
maar het mag niet met de P beginnen van procedures, protocollen, papieren en
processtappen. Graag bespreek ik de P van partnerschap, passie, pragmatisch,
positief en professionaliteit met je!<o:p></o:p></span></div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">En de invulling hoeft niet direct groots en meeslepend te
zijn. Het gaat erom dat je ziet en voelt waar de ander mee bezig is. Zo plakte
de thuiszorg bij mijn moeder een kleine gele post-it op een brief: ‘<i>alleen tekenen, wij scannen in en versturen
voor je’</i>. Of dat ene telefoontje van de wijkverpleging: <i>‘ik weet dat je nu onderweg bent, de spullen
liggen klaar in de apotheek, hoef je straks niet weer terug’</i>. Briljant
geschakeld op mijn wereld! En niet te vergeten een instantie met de melding: ‘<i>we kennen de situatie, we zoeken naar
mogelijkheden, niet naar nieuwe problemen’. </i>Kleine dingen, maar voor mij
een groot verschil tussen zien en gezien worden. Laten we beginnen met de
kleine stapjes…. </span><o:p></o:p></div>
Margreethttp://www.blogger.com/profile/09170691898134882783noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2446704003975155923.post-62273917263473368082016-07-31T10:06:00.000-07:002016-11-23T10:33:59.538-08:00Klein geluk bij een ongeluk<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcn8-7Y6MOlSwvkUfksUXUY2-idK4QYfJ2lcQg3zEgvHhRYYzvKIepceqRkKKbevfeDdGp2mezFoU_achjzxsSyIT0mcVL5gnXEwUzp9kURVW_JpZ8db8u4jCReqmO4DAga-Hcu0ymlTyx/s1600/DSC_0573.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcn8-7Y6MOlSwvkUfksUXUY2-idK4QYfJ2lcQg3zEgvHhRYYzvKIepceqRkKKbevfeDdGp2mezFoU_achjzxsSyIT0mcVL5gnXEwUzp9kURVW_JpZ8db8u4jCReqmO4DAga-Hcu0ymlTyx/s320/DSC_0573.JPG" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Een misselijkmakend gevoel overvalt me, als 's nachts mijn mobiele
telefoon gaat. Voor het eerst sinds jaren zijn we op vakantie in Frankrijk, en
ik begin net te wennen aan het rustige tempo. Ik durf niet op te nemen, wil
niet dat de werkelijkheid binnenkomt en dat de rust weggevaagd wordt. Ik
onderdruk al mijn emoties, neem op en hoor de stem van mijn broer. Het is niet
goed; mijn grootste angst wordt bewaarheid.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Mijn moeder heeft een zware val van de trap gemaakt en is op haar hoofd
terecht gekomen. De buren hoorden haar vallen en vinden haar in de gang. Ze
wordt met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Paniek neemt me heel even over;
mijn moeder is gewond en ik ben niet thuis.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Niemand kan me vertellen hoe het met haar gaat. En ik, die altijd
overal bovenop zit, moet wachten op antwoord..... Rusteloos en machteloos zit
ik op een donkere veranda, 850 kilometer van huis.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Na wat een eeuwigheid lijkt, krijg ik mijn dochter te pakken die al onderweg
is. En dan volgt nog meer wachten; de frustratie vliegt me aan. In de vroege
ochtend komt de diagnose; een bloeding in het hoofd, gebroken neus en heel veel
kneuzingen. Ze moet onder constante bewaking blijven, maar is goed
aanspreekbaar en stabiel.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Snel pakken we onze spullen en stappen in de auto om terug te rijden
naar Nederland. Een nieuwe realiteit dient zich onderweg aan; door het ongeluk
van mijn moeder valt er een groot gat in de mantelzorg van mijn broer. Hij
probeert het zo snel en goed mogelijk te regelen met zijn zorgverleners en dat
lukt! We blijven rijden en vinden een balans tussen onze haast en onze
veiligheid. Eenmaal thuisgekomen word ik rustiger. Nadat ik mijn moeder gezien
en gesproken heb, kan ik beter nadenken over de periode die komen gaat. Wat is
nodig, wat is wijsheid en wat is onze behoefte daarin? We sluiten onze linies,
doen wat we kunnen en verdelen de taken. Als de grootste risico’s zijn geweken
mag ze overgebracht worden voor verder herstel. Bijna ga ik een gevecht aan tegen
idiote protocollen van het ziekenhuis en de zorgverzekeraars, maar ik spaar
mijn energie, dit is (voor nu) een zinloos gevecht. De situatie wordt gered
door een lokaal taxibedrijf die hartverwarmend het vervoer regelt en ons echt
helpt.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">We zijn nu twee weken verder en mijn moeder verblijft op een
revalidatieafdeling van een verpleeghuis. Met het gepubliceerde lijstje van
verpleeghuizen in mijn achterhoofd en de column van Hugo Borst nog op mijn
netvlies, breng ik mijn eerste bezoek aan de lokale vestiging. Het gebouw is
oud, maar de nieuwbouw is prachtig en bijna klaar. De verpleging is verrassend
zorgzaam en assertief. Het eten is goed, de kamers zijn schoon en de therapie
is professioneel. Maar ook hier hangt het af van mensen die doen wat ze kunnen.
Die met een zorghart en beperkte middelen zoveel mogelijk willen doen en dan
ook nog oog hebben voor wat mijn moeder nodig heeft. Chapeau!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">De komende weken krijgen we meer duidelijkheid over onze toekomst. Maar
voor nu is het goed zo. Ik ben blij om weer terug te zijn op mijn eiland en in
mijn eigen dorp. Ik ben vermoeider dan voor de vakantie; het blijft een wankel
evenwicht in ons kaartenhuis. En vorige week zei iemand tegen me: ‘jullie
dragen het noodlot op de schouders mee’, ik schrok even, maar daar ga ik niet
in mee. Het voelt als het zwarte gat waar ik niet meer in wil stappen. Mijn
focus ligt op de dingen die nog wel (goed) gaan en ik tel mijn zegeningen. Met
een warm hart denk ik aan de hulp van de buren, mijn dochter die de regie
neemt, familie die meeleeft, een zorgverlener die meewerkt, beleidsmensen die
de hele situatie overzien, mensen die de moeite nemen om even te vragen hoe het
gaat, en natuurlijk de verpleegkundigen en artsen die mijn moeder als mens blijven
zien. <o:p></o:p></span></div>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Zomaar klein geluk bij een ongeluk.</span><o:p></o:p></div>
Margreethttp://www.blogger.com/profile/09170691898134882783noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2446704003975155923.post-34257394837664911452016-06-09T10:09:00.000-07:002016-11-23T10:44:41.994-08:00Hoe mijn leven op mijn pad kwam<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcj9-RFVEDpJ4vfjxLOetIBzVmP2Hj6ehQC0D_ZJVskEaC8xnqVYxl585vGnMwV5rlGoUaamN0a5uHDJ3oNo2z24fxatCrT4i62E8P3kZFxo0KUpTmtYbyPl9_dd75K4RT3KXvPmO6_6F6/s1600/DSC_0200-001.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="257" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcj9-RFVEDpJ4vfjxLOetIBzVmP2Hj6ehQC0D_ZJVskEaC8xnqVYxl585vGnMwV5rlGoUaamN0a5uHDJ3oNo2z24fxatCrT4i62E8P3kZFxo0KUpTmtYbyPl9_dd75K4RT3KXvPmO6_6F6/s320/DSC_0200-001.JPG" width="320" /></a></div>
<br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Pas sinds een jaar of 3 weet ik bewust dat ik mantelzorger ben; net op tijd voor mijn 25-jarig jubileum. Ik ben nu 53 en precies de helft van mijn leven staat in het teken van de zorgen om iemand. Alles begon met de ziekte van mijn vader toen ik 27 was. Vijf jaar later kreeg mijn broer een zwaar auto-ongeluk, en als klap op de vuurpijl volgde de beroerte van mijn moeder. In een tijdsbestek van 10 jaar was iedereen uit mijn ouderlijk gezin afhankelijk van zorg en hulp, behalve ik.</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ik wist niet beter dan dat je voor elkaar hoort te zorgen, dat deden ze ook voor mij. Dat de druk vanuit het hechte gezin een zware wissel trok, had ik toen niet in de gaten. Vlak voor het ongeluk van mijn broer was ik bevallen van een prachtige dochter. Nooit had ik gedacht dat ik op mijn roze wolk een keuze moest maken tussen zijn leven en dood. Ik had niet kunnen denken dat mijn meisje zou leren lopen op een intensive care afdeling, dat haar speeltuin het parkje van een revalidatiecentrum zou zijn of dat de lekkerste ijsjes te koop waren in het winkeltje van een ziekenhuis. Ik denk weleens dat mijn dochter de jongste mantelzorger ooit is. Als baby gaf ze mijn ouders de kracht om door te knokken en zelfs als peuter hielp ze mijn broer in de rolstoel door zijn spullen aan te geven. In haar hele leven was er altijd iemand ziek, moest er gezorgd worden of waren we onderweg om dingen te regelen. En altijd bang zijn voor de telefoon en dan denken: wie van de drie? Dat gevoel zijn we nooit meer kwijtgeraakt.</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Rond het overlijden van mijn vader in 2006 begon voor mij een nieuwe periode. Ik ging verder als alleenstaande werkende moeder. Mijn enige wens was dat ik een betere moeder voor mijn dochter zou kunnen zijn. Samen betrokken we een andere woning en de vele ups en downs hebben we samen doorgemaakt, waaronder haar hardnekkige eetprobleem. Een crime voor iedere ouder! Net op het moment dat we in stabieler vaarwater terecht kwamen, raakte ik in 2009 mijn baan kwijt, belande mijn broer weer in kritieke toestand in het ziekenhuis en raakte mijn moeder het grootste deel van haar gezichtsvermogen kwijt. Waren we terug bij af?</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Uiteraard volgde een zeer taaie periode waarbij ik dacht dat de herkenning en erkenning van mijn mantelzorgschap deuren zou openen. Als wandelende encyclopedie van het wel en wee van mijn moeder en broer werd ik nauwelijks betrokken bij de keuzes in de behandeling. Hoe vaak heb ik niet op mijn strepen moeten staan om op te komen voor onze belangen vanuit onze eigen ervaringen? Zo vaak sloot een aanbod voor ondersteuning niet aan bij onze behoeften en grenzen. Het enige wat ze hoefden te doen.....is het te vragen. Niet meer en niets minder!</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Toch zijn er ook de nodige lichtpuntjes te melden. Na mijn ontslag ben ik afgestudeerd als master veranderkundige, is mijn dochter uitgegroeid tot een mooie krachtige vrouw, heb ik een fijne dynamische zoon erbij gekregen en woon ik samen met een lieve man die me ziet en voor me opkomt. Mijn moeder en broer wonen allebei nog steeds zelfstandig en dragen hun eigen steentje bij aan ons geluk. En ondanks alle taken, ondersteuningen, financiële worstelingen, indicaties, beperkingen en keukentafelgesprekken, geloof ik dat we samen een nieuwe balans gaan vinden.</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">En onlangs ben ik een burgerinitiatief gestart om meer aandacht te krijgen voor de behoeften die mantelzorgers hebben in de verschillende fases. Om bespreekbaar te maken wat het gat is tussen het huidige aanbod en de gewenste invulling. Dit is zeer enthousiast ontvangen en inmiddels heb ik zitting genomen in de gemeentelijke WMO-adviesgroep voor het college van B&W om mijn levenservaringen en kennis breder in te zetten. Lering trekken uit mijn levenspad; daar krijg ik energie van. Want het leven komt vanzelf op je pad, de kunst is hoe je ermee omgaat!</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">
</span>
<br />
<div style="height: 0px;">
<br /></div>
Margreethttp://www.blogger.com/profile/09170691898134882783noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2446704003975155923.post-30388494395598345842016-05-07T10:19:00.000-07:002016-11-23T10:45:27.044-08:00Op de laatste reserves<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCFORhUSKhANHgn-gLYtDKelgDi_h7ULdqza5ypItPcpfWOjEx636Me0qkhZ2m-ORj2dPrv93gE-wOFkuFrXW0huCY-hPMqekHE3dRfobiQRFgZrYZZ3LwpzuzZh-H2PVtBnBoH1YQyOZ1/s1600/DSC_0236.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCFORhUSKhANHgn-gLYtDKelgDi_h7ULdqza5ypItPcpfWOjEx636Me0qkhZ2m-ORj2dPrv93gE-wOFkuFrXW0huCY-hPMqekHE3dRfobiQRFgZrYZZ3LwpzuzZh-H2PVtBnBoH1YQyOZ1/s320/DSC_0236.JPG" width="319" /></a></div>
<span style="font-family: verdana, sans-serif; font-size: xx-small;"><br /></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ik hoop zo dat ik de laatste nieuwsberichten verkeerd begrijp, dat ik het gevoel kwijt ga raken van uitbuiting en afpersing. Dat het beeld verdwijnt van trotse mensen die zo goed binnen het budget gebleven zijn. De miljoenen die over zijn van het WMO-budget zijn dus niet terecht gekomen bij de mensen die het echt nodig hebben, maar dreigen terug te stromen in de algemene reserves van de gemeentes. En dan denk ik aan de mensen die nu zonder de noodzakelijke zorg zitten, die door het hoge eigen risico niet meer naar de dokter gaan, die door een onbetaalbare eigen bijdrage hun hulpmiddelen teruggeven of die geen deel meer kunnen nemen aan sociale activiteiten.</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ik raak de gedachte maar niet kwijt dat het overschot gerealiseerd is door schaamteloos zorg en ondersteuning aan mensen te weigeren. De bezuinigingen in de zorg lijken gelijke tred te houden met het verminderen van het empathisch vermogen van budgethouders en poortwachters. Daarnaast hebben de hervormingen in de zorg wél weer geleid tot winsten bij ziekenhuizen, topsalarissen bij de zorgverzekeraars en nu dus ook tot het vergroten van de gemeentelijke financiële reserves. Zo leidt de hervorming tot een bijzondere winst & verlies rekening. Gelukkig reserveert mijn lokale gemeente het geldoverschot voor WMO-doelen, maar het is zeker niet onmogelijk dat we straks over rotondes rijden die gefinancierd zijn met ons zorggeld.</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Maar het gaat niet alleen over de figuurlijke verarming van onze maatschappij, ook letterlijk plukken we de zure vruchten. De bodem van onze eigen reserves komt snel in zicht. Naast de worsteling om balans te vinden in ons persoonlijk leven, staat nu ook de veiligheid en zekerheid van ons bestaan op de tocht. In onze familie is dat niet anders. Doordat een belastbaar inkomen boven bijstandsniveau is, kan er geen beroep worden gedaan op huurtoeslag. De huur is nu een kostenpost van bijna 50% van het inkomen. Daarnaast tikken de eigen bijdrages en kosten voor zorg, medicijnen, alarmering en hulpmiddelen per maand behoorlijk aan. Zelfs zonder eten, drinken en kleding eindigt het maandelijks met een negatief inkomen; niets te besteden dus. Dit houden we niet lang vol zo. </span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Natuurlijk ben ik gaan rondbellen, googelen en onderzoeken. Het eerste telefoontje was naar de bijzondere bijstand. De dame kon ons niet helpen, maar gaf de tip om zo snel mogelijk naar een goedkope woning te verhuizen. Tja, maar waar vind je een aangepaste, rolstoeldoorgankelijke, digitaal bestuurde woning voor een prikkie? Ik kon me niet voorstellen dat wij de enige zijn die in deze situatie zitten. Een landelijk onderzoek laat inderdaad zien dat waarschijnlijk 8 op de 10 mensen met een beperking onder het minimum leven zonder uitzicht op betere omstandigheden; een vergeten groep in Nederland zeggen ze. Wel stellen ze dat financiële zorgen een direct effect hebben op de kwaliteit van leven, tjonge…..wat een inzicht.</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Doordat de officiële instanties met ouderwetse regels blijven werken wordt het steeds moeilijker om het financieel rond te krijgen. Een modern zorgstelsel met een star belastingstelsel maakt dat we op papier zelfredzaam zijn, maar in werkelijkheid ver onder het minimum moeten leven. Het wordt tijd dat het vrij besteedbaar inkomen gebruikt wordt om de levensstandaard te bepalen en niet langer het al oude belastbaar inkomen. We moeten zolang mogelijk zelfstandig blijven wonen in onze participatiemaatschappij, maar zorg dan ook voor transparante, eerlijke en gelijke mogelijkheden!</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Maar we geven het nog niet op.</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">We gaan nu bezwaar maken bij de belastingdienst, en bij afwijzing gaan we naar de gemeente met dit verhaal. Een onzekere periode waardoor we toch wat minder kunnen genieten van al onze zegeningen. Want zonder geldzorgen én een dak boven je hoofd is het toch wel wat makkelijker om deel te nemen aan het sociaal leven en emotionele verrijking te vinden.</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Gelukkig gaat de zon nog steeds voor niets op.....</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: xx-small;"></span><br />
<br />Margreethttp://www.blogger.com/profile/09170691898134882783noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2446704003975155923.post-80468442531506710202016-03-15T10:52:00.000-07:002016-11-23T10:53:36.617-08:00Waar zijn we?<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEij8omIr81zLHhVsvIpkkdFlEdTcQ4mOzQICRGXlMC0Cor0XFz7RayyIH-Xmrr-pcD-1IDsRwQXpBKwDm5P_pV4jhKPqDW45LYmpFCm3Us-cKKcHDA-5Jo9fpJHtiw0PZVZZ-dqwJtEZ3zR/s1600/DSC_0336.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEij8omIr81zLHhVsvIpkkdFlEdTcQ4mOzQICRGXlMC0Cor0XFz7RayyIH-Xmrr-pcD-1IDsRwQXpBKwDm5P_pV4jhKPqDW45LYmpFCm3Us-cKKcHDA-5Jo9fpJHtiw0PZVZZ-dqwJtEZ3zR/s320/DSC_0336.JPG" width="320" /></a></div>
<br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">We kennen allemaal de cijfers; meer dan 4 miljoen mantelzorgers in Nederland.</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Maar waarom hoor en zie ik jullie zo weinig; waar zijn jullie?</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Steeds meer bewegingen en goed bedoelde initiatieven vinden plaats om het leven van de mantelzorger beter of dragelijker te maken. Maar wat vinden we daar zelf van?</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Er wordt heel veel over ons gepraat, maar niet zo veel met ons. We zijn onzichtbaar en onvindbaar hoor ik in verschillende bijeenkomsten. Is dat echt zo? Hoe komt het dat we ons niet duidelijker laten horen? Hebben we de moed opgegeven dat er plannen komen waar we echt iets aan hebben? Wantrouwen we de onverwachte aandacht? Of hebben we gewoon de puf niet meer…….</span><br />
<br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Als eerste noem je jezelf niet zo snel een mantelzorger. Daar gaat heel veel energie, spanning en inzet aan vooraf. Vaak is er zelfs verwondering bij deze eerste bewustwording, want het is zo vanzelfsprekend om voor de ander te zorgen. De stap om actief op zoek te gaan naar hulp en ondersteuning gebeurde bij mij pas toen het water me echt aan de lippen stond. Wat was het moeilijk om in de openbaarheid te treden. Vooral het doorbreken van mijn stilzwijgen uit respect voor de privacy van mijn dierbaren vond ik lastig. Je gaat niet zomaar ergens klagen dat je het moeilijk hebt en dat dat door die ander komt. </span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Daarnaast zijn het ook uitersten die de beeldvorming van ons mantelzorgleven bepalen. De ontsporing krijgt al langer de aandacht, maar de laatste tijd lees ik met regelmaat over de persoonlijk verrijking die het mantelzorgen je brengt. Het lijkt wel op het grote gat tussen arm en rijk….</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Ik ben van mening dat er verschillende fases zijn in ons mantelzorgbestaan: bewustwording, overbelasting, ondersteuning/versterking zoeken, nieuwe balans vinden en dan de situatie op waarde kunnen schatten. Onze generatie mantelzorgers gaat door tot slopershoogte, pas dan zullen we grenzen stellen en onze behoeftes aangeven. En dat er wellicht ook nog verrijking op ons pad komt is een mooi vooruitzicht.</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Maar ondertussen wordt (landelijk en politiek) beleid geschreven op basis van een handje vol respondenten. Het is werkelijk onvoorstelbaar dat een rapport van een landelijke mantelzorgclub gebaseerd is op een kleine 1300 reacties. En nog onwaarschijnlijker is het dat ditzelfde rapport waarschijnlijk in de politiek gebruikt gaat worden als onderlegger van strategieën en plannen. Is deze 0,03% van de mantelzorgers echt representatief voor onze wensen en behoeftes?</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Een mantelzorger is geen type mens, het is een pad wat je doorloopt met verschillende fases.</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">De fase waarin je als mantelzorger zit, bepaalt de behoefte en mate van ondersteuning die nodig en wenselijk is. Wellicht kunnen we (als mantelzorgers) deze fases nog duidelijker benoemen, zodat we gerichter en effectiever aanbod in onze ondersteuning kunnen krijgen.</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Mijn vraag aan jullie is: kijk even rond in je mantelzorgbestaan en vertel me wanneer het moeilijk is of was en wat je helpt of heeft geholpen. Laten we stoppen met zwijgen en delen wat voor ons belangrijk is. Dus laat je horen, geef een reactie hier op de site, stuur me een persoonlijk bericht, breng het in de chatgroepen, deel het met familie/vrienden of mail me margreet@scalacoaching.nl.</span><br />
<div>
<br /></div>
Margreethttp://www.blogger.com/profile/09170691898134882783noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2446704003975155923.post-17918879488439496772016-02-09T10:56:00.000-08:002016-11-23T10:57:11.035-08:00Het kaartenhuis wiebelt<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6sFZ1ZHLal4ZP7XKnrBknXuL4IRknS5PSGxZnQBOW4-asJNlDHst4o0PvPUOyM4Ei5vsCchLdHTTu4ojMxTWR-V68VInjcGqrNtlcfSJxhyphenhyphenMHiKCIa8LYFETNUkiprKpGFFzKzXHvl8qr/s1600/Foto+column+6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6sFZ1ZHLal4ZP7XKnrBknXuL4IRknS5PSGxZnQBOW4-asJNlDHst4o0PvPUOyM4Ei5vsCchLdHTTu4ojMxTWR-V68VInjcGqrNtlcfSJxhyphenhyphenMHiKCIa8LYFETNUkiprKpGFFzKzXHvl8qr/s320/Foto+column+6.jpg" width="319" /></a></div>
<br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Het kaartenhuis wiebelt; de angst van elke mantelzorger.</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Net als je denkt dat je een redelijk stabiel huisje hebt neergezet, dient de eerste windvlaag zich aan. Onverwacht wankelt de constructie door invloeden van binnen of buiten. Je houd je adem in en hoopt gespannen dat alles overeind blijft.</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Externe factoren die een beving veroorzaken komen meestal van partijen waar we afhankelijk van zijn. Het rooster van de zorg, wijzigingen in wet- en regelgeving, financiële middelen, aangepast vervoer, verzetten van doktersafspraken of dikke formulieren die ingevuld moeten worden.</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Het is ons heel wat waard om alles goed te houden, om te zorgen dat we in ieder geval minstens de huidige kwaliteit van het leven behouden. Soms vraag ik me af of al deze partijen zich realiseren hoe belangrijk ze voor ons zijn. Hoeveel invloed ze hebben op de stabiliteit van onze ‘aangepaste’ kaartenwoning. En hoeveel behoefte we hebben aan hun steun en voorspelbaarheid.</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Want mijn kaartenhuis schudt al erg genoeg van binnenuit. Onverwachte zaken die de kleine familiekring zomaar op z’n kop zetten. Alles wat buiten vaste routines gaat, vraagt om extra aandacht en regelkunst. Een griepje, de auto naar de garage of gewoon slecht weer maakt dat we moeten nadenken hoe het vandaag weer lukt. Vorige week is mijn moeder (79) omvergeblazen door de wind toen ze op haar scootmobiel wilde stappen. Ze heeft een flinke smak gemaakt, maar heeft gelukkig alleen blauwe plekken en gekrenkte trots. Maar ik houd bij iedere windvlaag of voorspellingen van sneeuw of storm nog meer m’n hart vast. Maar ze laat zich niet weerhouden en gaat iedere dag naar mijn broer, waar ze zoveel mogelijk wil meehelpen in zijn verzorging. </span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Deze dag routine is goed en vooral zingevend, maar zo kwetsbaar naar de toekomst toe.</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Wat als……. Heel voorzichtig dringt het besef door dat mijn kaartenhuis wellicht ook op drijfzand staat. </span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Wat zou het mooi zijn als de speerpunten ‘versterken en verbinden’ vanuit de WMO mij ook gaan helpen om mijn kaartenhuis te stabiliseren op een solide ondergrond. Er worden in ieder geval genoeg initiatieven ontwikkeld, waarbij ik de diepste wens heb dat ze gebaseerd worden op onze behoeftes. De vraag blijft of de mensen zich realiseren dat ze onderdeel zijn of worden van mijn kaartenhuis. Ik ga op zoek naar verbinding en versterking!</span><br />
<div>
<br /></div>
Margreethttp://www.blogger.com/profile/09170691898134882783noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2446704003975155923.post-47442137540231249212016-01-26T10:59:00.000-08:002016-11-23T11:00:20.908-08:00De dramadriehoek<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfUo8E5u88HFwfhXYa70C7T5MR74qe79bToagRUBX-VLoU5K8aP8-9cxTzDpMPZ1Hhs7zEMc4NAv2-UQ67xomQusQLauYSq6EsBCzdy1iNCxSRVP_hU1WFkZNPUQ7GbXYOJO8dB58dG-zR/s1600/vlinders+rupsen.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfUo8E5u88HFwfhXYa70C7T5MR74qe79bToagRUBX-VLoU5K8aP8-9cxTzDpMPZ1Hhs7zEMc4NAv2-UQ67xomQusQLauYSq6EsBCzdy1iNCxSRVP_hU1WFkZNPUQ7GbXYOJO8dB58dG-zR/s320/vlinders+rupsen.JPG" width="226" /></a></div>
<br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Waarom ben ik niet blij? Mantelzorg krijgt namelijk steeds meer aandacht. Maar krijgt het ook de aandacht die het verdient? Ik word overspoeld door informatie over de mantelzorger. Iedereen weet er wat van, en iedereen vindt er wat van. Het lijkt wel een wedstrijd van het Nederlands elftal met 12 miljoen coaches op de bank en 4 miljoen spelers op het veld. Het ene rapport is nog niet verschenen, of de andere enquête staat al in de krant. Goede adviezen en oplossingen vliegen om je oren.</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">En steeds meer voel ik me in een hoek gedreven. Waarom heb ik het idee dat ik me moet verdedigen tegen een publieke opinie. Of dat ik mag schuilen in aantoonbare cijfers van zwaarte en onmacht?</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Waarom raken bepaalde opmerkingen mij zo erg? Is het omdat de discussie niet vanuit kracht en gelijkwaardigheid wordt gevoerd? De uitlating dat mantelzorg volwaardig gemaakt moet worden aan de formele zorg, steekt me. Zijn we ineens onvolwaardig? Maar ook het programma ‘Ik zorg voor jou’ gaat voorbij aan onze eigen-regie en redt een schrijnende situatie. Zijn we echt machteloos? Ik merk dat ik aansla op zaken die mij in een slachtofferrol dwingen, en dat weiger ik! Ik kan heel goed zelf bepalen wat wel of niet goed voor me is, ik ben geen zielenpiet. En in deze onbalans zit de kern van wat mij frustreert en fascineert; de dramadriehoek.</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">De dramadriehoek is een communicatiemodel waarin drie types een rol spelen; het slachtoffer, de redder en de aanklager. Deze onbewuste energievretende dynamiek wordt vaak geactiveerd wanneer er druk op een situatie staat. Maar helaas leert de ervaring dat het weinig tot niets oplevert, behalve drama en niet-effectief gedrag! De drie rollen zijn nl. onlosmakelijk met elkaar verbonden in een vicieuze cirkel waarbij ze elkaar afwisselen en oproepen. Zo zal het slachtoffer dus continue een appèl doen op de redder of de aanklager, en zal de redder altijd het slachtoffer oproepen. Het begint bij het herkennen van het patroon, bijvoorbeeld:</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Ik heb ook niet om deze situatie gevraagd?<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Slachtoffer: machteloos, hoopt op hulp</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Laat mij het maar even voor je doen!<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Redder: helpt, redt, sust, neemt over, wil rust</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Waarom komt niemand even helpen?<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Aanklager: valt aan, geeft kritiek, eist gelijk</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Het gekke is dat je in een gesprek zelf razendsnel van positie kan wisselen en de gesprekspartner dus ook. Op basis van goede intenties, raken we in een machteloze greep van ongelijkwaardigheid en ongewenste afhankelijkheid. Ook zo herkenbaar in de huidige maatschappelijke discussie….</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Drie jaar geleden ben ik bijna kapotgegaan aan dit spel. Alleen maar redderen, mezelf wegcijferen en vooral heel vaak boos worden. De driehoek in een notendop…. Tijdens mijn opleiding en werk ben ik mijn eigen gedrag en patronen hierin gaan zien. En wat bleek? Ik kon eruit stappen en het drama ombuigen naar een ‘volwassen’ aanpak. Het effect was dat ik niet langer de verantwoordelijkheid van de ander overnam waardoor er meer ruimte kwam voor eigenwaarde en eigen-regie. Daarnaast kan ik nu ook weer zus en dochter zijn. Nu is dat makkelijk gezegd, maar o zo moeilijk gedaan. Mijn mantra is nog steeds: grens, aanbod, behoefte. Grens als alternatief voor de Aanklager: aangeven wat ik wél wil. Aanbod vervangt de Redder door te zeggen wat ik wel en niet kan doen. En bij Behoefte zeg ik wat ik nodig hebt en laat de machteloosheid van het Slachtoffer achter me. </span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Het heeft heel veel inspanning en tijd gekost om vanuit mijn onmacht weer in mijn kracht te komen.</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Mijn grootste angst is dat ik opnieuw word ingezogen in het spel van deze driehoek. Bijna dagelijks word ik uitgenodigd om opnieuw in dit emotionele zwarte gat te stappen, maar ík doe hier niet meer aan mee. Dus roep ik iedereen op om ons op een volwassen manier te benaderen en te vragen naar onze grenzen, ons aanbod en vooral naar onze behoeftes. Dit is constructiever, respectvoller en draagt bij aan een gelijkwaardige, volwaardige en krachtige relatie. En daar word ik wel blijer van!</span><br />
<div>
<br /></div>
Margreethttp://www.blogger.com/profile/09170691898134882783noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2446704003975155923.post-12340631444709243202016-01-09T11:02:00.000-08:002016-11-23T11:03:37.130-08:00Het kan alle kanten op<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgy2TesqA-hhEiyBpXPpBoHvU3iKniadB1krmZCMaXKt0kv6UusvryyRVjwUqqwVbphFf00ENQQOMESIRnWQ5xkmIQk-5uuag09f1ipv34OHSbLQV7my03f1vpYRH7ZWZPoZraDP5rJCp7p/s1600/richtingsgevoel.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgy2TesqA-hhEiyBpXPpBoHvU3iKniadB1krmZCMaXKt0kv6UusvryyRVjwUqqwVbphFf00ENQQOMESIRnWQ5xkmIQk-5uuag09f1ipv34OHSbLQV7my03f1vpYRH7ZWZPoZraDP5rJCp7p/s320/richtingsgevoel.jpg" width="226" /></a></div>
<br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Is mantelzorg de nieuwe hype in onze samenleving voor 2016?</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Organisaties, politiek en bedrijven liften enthousiast mee op dit fenomeen.</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">De weg lijkt vrij voor iedereen die hierin geld of eigen succes ziet; onze ellende als gat in de markt!</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Dat we waardevol zijn voor onze maatschappij, dat weten we al langer. Dat we een economische waarde vertegenwoordigen door het opvangen van bezuinigingen in de zorg is helder.</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Maar dat we ook een commerciële waarde hebben, dat had ik me nog niet gerealiseerd.</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Speciale producten, diensten en zelfs opleidingen worden voor ons ontwikkeld; een uitgebreid commercieel aanbod met bijbehorend prijskaartje. Uitzonderingen daar gelaten, maar deze initiatieven kosten ons gewoon geld. Hoe krom kan het voor ons worden? Velen van ons hebben salaris/uren ingeleverd of zijn ZZP-er geworden om flexibeler te zijn in onze, vaak zware, taak. En voor de broodnodige ondersteuning, omdat overbelasting dreigt, moeten we betalen. Ontspoord?</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">En als klap op de vuurpijl komt daar het t.v.-programma ‘Ik zorg voor jou’ van RTL4. Een gesponsord hulpprogramma om de overbelaste mantelzorger te ontlasten. Vol verwachting zit ik voor de buis om de primetime uitzending te zien. Het perfecte medium om het leven van de mantelzorger en zijn/haar omgeving groots en integer onder de aandacht te brengen. Om Nederland te laten zien hoe we vastlopen in regels en voorwaarden, onze zichtbare en onzichtbare rollen, hoe we worstelen met de mentale druk, hoe we vechten voor het belang van onze dierbaren en hoe eenzaam we soms zijn. Onze goede en slechte dagen, ons geluk en onze wanhoop, onze kracht en de onmacht.</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">In verwarring blijf ik achter na afloop van het programma. Een sociaal netwerk van ruim 30 personen? Met draaiende camera’s worden lijsten ingevuld, taken uitgevoerd, badkamers verbouwd en zelfs een traplift geplaatst. Waarom nu wel? En begrijp me goed, ik gun deze familie alle geluk van de wereld, maar dit spoort gewoon niet in mijn hoofd. Veel mantelzorgers hebben namelijk geen tijd om een sociaal leven te onderhouden; laat staan een actief netwerk waar ze een beroep op kunnen doen. Veel vrienden en kennissen haken af als de zorg te lang duurt en het een verplichting wordt. Ik kan het ze niet kwalijk nemen, het is te veel. Ben benieuwd hoe het daar volgend jaar is.</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Maar nu worstel ik met het beeld van een mantelzorger in een maakbare omgeving. Een eenzijdige inkleuring waarbij alles opgelost wordt met geld en mankracht. Net als bij de andere emo-tv-programma’s wordt het gezin gered door een professioneel team en is iedereen blij en opgelucht. En ik? Ik ben al meer dan 20 jaar zo’n team in mijn eentje en zit nu met lege handen en een leeg hart op de bank. Voel me onbekwaam, onbegrepen, alsof ik het niet goed heb gedaan, alsof ik de hoofdrol speel in: Help, ik ben een sukkel. </span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Maar goed, de realiteit is wel dat de kijkcijfers hoog waren; meer dan 1 miljoen kijkers.</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">De vraag is of het geschetste beeld op televisie ons echt gaat helpen. Een groot maatschappelijk probleem wordt ‘goedbedoeld’ belicht in een format als “Uitstel van executie” en ‘Dubbeltje op zijn kant”. Het heeft in ieder geval wel discussie losgemaakt, en soms liepen de gemoederen hoog op. De niet-mantelzorgers vinden het heel erg voor ons, en een deel van de mantelzorgers vraagt zich af of dit echt bijdraagt aan de emancipatie van de mantelzorg. Of eindigt mantelzorg straks in de top 10 van meest irritante woorden, net als participatiesamenleving in 2015? </span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Tegelijkertijd hoop ik van harte dat deze aandacht de kloof zal dichten tussen de mantelzorger en de helpende handen en oren die zo hard nodig zijn, ook zonder camera. Dat de wereld van de mantelzorger transparanter wordt en de regelgeving doeltreffender. En laten we ons realiseren dat we allemaal in de nieuwe participatiemaatschappij mantelzorger, patiënt of zelfzorger gaan worden. Het raakt ons allen en het kan nog steeds alle kanten op…</span><br />
<div>
<br /></div>
Margreethttp://www.blogger.com/profile/09170691898134882783noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2446704003975155923.post-71855262414279516382015-10-07T11:06:00.000-07:002016-11-23T11:12:19.854-08:00De belasting van de mantelzorger<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpN7-vY2z389YPhzCk9JVXGll34_R0FFHytfVms_b5RYGeLpl9KhEqGOKRHIE7kN8TW1TXZUFrKavwn2JJRdfL0JcBJ-dSTVHzfhGy1WlrpmO6MRXbU83WolPp7DWTm-YwmZ8a2zVB5ifd/s1600/IMG_2978.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpN7-vY2z389YPhzCk9JVXGll34_R0FFHytfVms_b5RYGeLpl9KhEqGOKRHIE7kN8TW1TXZUFrKavwn2JJRdfL0JcBJ-dSTVHzfhGy1WlrpmO6MRXbU83WolPp7DWTm-YwmZ8a2zVB5ifd/s320/IMG_2978.JPG" width="226" /></a></div>
<br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">De wereld van een mantelzorger behelst het vervullen van vele rollen voor anderen, naast die van jezelf.</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">De meest bekende zijn de verzorgende, verplegende, vervoerder, woordvoerder, boodschappendienst, cateraar, coördinator, assistente en huishoudelijke hulp. </span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Sinds vorige week is de rol van vuilnisvrouw aan mijn rijtje toegevoegd. De zorgpartij heeft mij, in het werkrooster van mijn moeder, op de woensdagen ingedeeld om het vuilnis op te ruimen? En opnieuw ontsnapt er een diepe zucht. Alsof ik niet genoeg te doen heb, pak ik weer de telefoon en ga opnieuw in gesprek met een dame van de bezwaarcommissie. Zodra ik haar aan de lijn krijg, barst ik los in een tirade dat de zorgwereld op z’n kop staat en som ik als een activiste al mijn taken, rollen, gevoelens en frustraties op. En gelukkig…..ze hoort me en neemt het bezwaar zo serieus dat het besproken wordt in de volgende vergadering. Zou het dan toch nog goedkomen?</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Over een week of twee komt de uitspraak, dus kan ik me nu richten op mijn rol als belastingadviseur van de familie. Als een ware administrateur vul ik formulieren in, print dossiers, kopieer stukken, en verdiep ik me in de wereld van de zorgkosten en aftrekposten. De uitkomst hiervan doet me opnieuw huiveren. Zoveel kosten die niet (meer) afgetrokken mogen worden en daarnaast allerlei eigen risico’s en bijdrages die uit eigen zak betaald worden. Het belastbaar inkomen wat door het programma berekend wordt ligt mijlenver van het werkelijk besteedbaar inkomen. Nergens kan ik aangeven hoeveel de totale kosten zijn die ze in 2014 hebben gemaakt, en nergens wordt het gat zichtbaar tussen het belastbaar en het besteedbaar inkomen; behalve in de portemonnee van mijn moeder en mijn broer. </span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">En ook mijn eigen portemonnee voelt het, want mijn aangifte laat zien dat ik nergens recht op heb als externe mantelzorger; ik voer nl. geen gemeenschappelijk huishouden. Maar hoe kan je dan buren, vrienden en anderen in de omgeving verleiden en mobiliseren om mee te helpen in het ondersteuningsvraagstuk? Wel tijd en geld investeren, maar geen zicht op erkenning van je rol.</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Een mooie taak voor de politiek in relatie tot de gewenste participatiemaatschappij. </span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">En ineens voel ik waar het aan schort met de belasting van de mantelzorger.</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Het gaat om belastbaar vs. besteedbaar, om objectief vs. subjectief, om fysiek vs. mentaal.</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">De hele discussie om de informele zorg een volwaardige plek te geven in ons land wordt ééndimensionaal aangevlogen en richt zich op één kant van de medaille; de zichtbare, meetbare en objectieve wereld. Dit is wat mensen kunnen zien, wat ze denken te snappen en waar ze ondersteuning in willen bieden. Het gaat over zichtbare rollen, waar je de uren van kan tellen en waarin we vervangbaar zijn.</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Maar onze onzichtbare kant is zoveel waardevoller; hierin vervullen we rollen die onvervangbaar zijn door anderen. Rollen die we nooit kunnen en willen uitbesteden. Rollen die onmisbaar zijn, die gebaseerd zijn op liefde en vertrouwen, die gericht zijn op welzijn en verbondenheid, rollen die dag en nacht in je hoofd zitten, rollen die soms een zware wissel trekken. Achter gesloten deuren zijn we altijd: sparringpartner, meedenker, oppepper, volhouder, ondersteuner, rouwende, liefhebber, tipgever, toehoorder, vertrouwenspersoon, baken, dierbare, bliksemafleider, houvast en klankbord.</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Dit is de ware essentie van onze mantelzorg; al het andere doen we ook.</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">De vraag is of het verzwaren en ondersteunen van onze zichtbare taken ons echt gaat helpen…..</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Welke rollen vervul jij met al je energie?</span><br />
<div>
<br /></div>
Margreethttp://www.blogger.com/profile/09170691898134882783noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2446704003975155923.post-85079922041189134462015-10-05T11:09:00.000-07:002016-11-23T11:10:12.612-08:00Aan de keukentafel<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtHNwKxJRVMkJXZypZAyX43sV7Rh_nuqRS6FhU1jXC3_4gEt3JXjGRDXjk_VzBUDTsqtj0d9qG7FLoI68wkPZCy6xmgc1SoE1cIBukC5nj85NxYHEuHFYX7PDPa03wCDkoUjUuLaQT1udk/s1600/de+zorg+slaat+toe.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtHNwKxJRVMkJXZypZAyX43sV7Rh_nuqRS6FhU1jXC3_4gEt3JXjGRDXjk_VzBUDTsqtj0d9qG7FLoI68wkPZCy6xmgc1SoE1cIBukC5nj85NxYHEuHFYX7PDPa03wCDkoUjUuLaQT1udk/s320/de+zorg+slaat+toe.JPG" width="226" /></a></div>
<br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">En even denk je dat alles geregeld is; dat geeft wat rust.</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Maar toen kwam het ‘keukentafelgesprek’…….</span><br />
<br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ik ben een ervaring rijker, en een illusie armer. Gevoelsmatig staat de O uit WMO niet langer voor Ondersteuning, maar voor Ondergang; mijn persoonlijke ondergang als mantelzorger.</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Na een uitgebreide toelichting op onze situatie besloot onze tafeldame (eenzijdig) een deel van de hulp aan mijn moeder te schrappen. Dit met de ongenuanceerde reden: iedereen moet bezuinigen, dus u ook. Ze volgde koud het protocol, zonder zelfs maar te vragen wat onze draaglast en draagkracht is? Geen moment vragen wat je al doet? Woede en paniek borrelden op.</span><br />
<br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">De verwachte dialoog bleef uit; het ging niet over de kwaliteit van de zorg, de noodzakelijke hulp, de gewenste ondersteuning of oog voor de mantelzorger. Nee, het ging uiteindelijk alleen maar over geld. Over de mogelijkheid om geschrapte uren terug te kopen, én een aanbod van een uur extra ter ondersteuning van de mantelzorger. Een snelle rekensom brengt ons op een kleine 1400 euro per jaar. Is dit een privé financiering van de tekorten in de zorg of een mooi verkooppraatje voor extra omzet?</span><br />
<br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Naïef en hoopvol heb ik haar nog gewezen op onderdelen uit de WMO die zich richten op de ondersteuning van de mantelzorger. Ik probeerde tot haar door te dringen dat het degraderen van het werk van een mantelzorger naar een rijtje huishoudelijke taken, voelt als complete karaktermoord! Ons zorghart laat zich niet vangen in lijstjes en roosters rond het huishouden, wij zijn gericht op het totale welzijn van onze dierbaren. </span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Een rode waas trekt voor mijn ogen als ik me weer moet verdedigen, weer moet uitleggen dat er echt niets bij kan, weer moet smeken of ze alsjeblieft willen zien dat de rek eruit is! Altijd knokken om dat kleine beetje van jezelf en hopen op begrip. De enige manier om voor de situatie of voor jezelf op te komen is vaak door woede, nijd en frustratie. Deze vechtstand zorgt even voor genoeg adrenaline om opnieuw de strijd aan te kunnen gaan. Dat je vervolgens je kleine beetje energie weer hebt verspilt aan de starheid van instanties maakt me boos. </span><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Maar helaas leverde deze strijd niets meer op dan een verwijzing naar de officiële beroepsprocedure. </span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Een dag na dit lastige gesprek heb ik vanuit mijn professie de draad weer opgepakt. Navraag bij de gemeente leverde zeer interessante informatie op. Zij hebben voor mijn moeder een indicatie afgegeven voor een schoon & leefbaar huis. Vervolgens hebben zij, vol vertrouwen, alle vervolgactiviteiten uitbesteed aan de uitvoerende zorgpartij. Dus het intakegesprek, de toekenning van de daadwerkelijke uren, de beroepsprocedure en daarbij dus alle macht. Ik was niet in gesprek geweest met iemand die het beleid kent, maar met een dame die de uitvoering van de huishoudelijke taken gaat regelen. Dit is de wereld op z'n kop, mijn zorg slaat toe.</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Als gemeente kan je uiteraard taken delegeren, maar je blijft altijd zelf verantwoordelijk voor het eigen beleid. En hier wordt vanuit onze gemeente de plank volledig misgeslagen. Doordat ze het werkveld niet kennen hebben ze gekozen voor externe expertise die hun rol daarin moet vervullen. Door vanuit 'goede bedoelingen' deze weg in te slaan wordt voorbij gegaan aan de diepere intentie van de maatschappelijke ondersteuning, nl.: ken je bewoners en hun behoeften, zoek aansluiting, schakel daarop en biedt maatwerk. Maar ja, onbekend maakt onbemind.... </span><br />
<br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Nederland verandert, de zorg verandert mee, de instanties krijgen andere rollen, de geldstromen gaan anders en de vergoedingen worden minder. Deze omslag is ingrijpend en vraagt om oprechte participatie en betrokkenheid vanuit de (lokale) overheden. Het vraagt om medewerkers die de inhoud van het werkveld kennen, de bijbehorende vaardigheden beheersen en geschoold zijn voor deze opgave. Zijn ze er nog niet klaar voor, of zien ze de samenhang niet? Als reactie op deze zorgzoektocht lijkt iedereen vooral druk bezig te zijn om verantwoordelijkheden bij een ander te leggen onder het mom van samenwerking, zelfredzaamheid en participatie. Wordt de mantelzorger hier de dupe van?</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Het is schrijnend dat onze goedbedoelde liefdevolle mantelzorg dreigt te vervormen tot een officiële mantelplicht; een bijzondere vorm van onbetaald en informeel participeren waarbij zware ontsporing op de loer ligt. We moeten al vechten om staande te blijven voor onze dierbaren, maar wordt het vechten tegen deze incompetentie ons Waterloo?</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ik hoop dat het aan jullie keukentafel gezelliger was…….</span><br />
<div>
<br /></div>
Margreethttp://www.blogger.com/profile/09170691898134882783noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2446704003975155923.post-40254450231307583732015-10-01T11:14:00.000-07:002016-11-23T11:15:44.935-08:00Waar moet ik beginnen?<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4_iUybUSo1K5YQ4BKyHN731eBr0DPH04arx3sLMFVOUJYMiROMXITGkMPI8vuztNgOLILikJvBpol3B0ycjvb35V0oeIJNYBkB1mOcxv59ZMDZ1-DMq-Dr3sBGwXnmTHGVwAtgbOo3vMv/s1600/overig-1003_0.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4_iUybUSo1K5YQ4BKyHN731eBr0DPH04arx3sLMFVOUJYMiROMXITGkMPI8vuztNgOLILikJvBpol3B0ycjvb35V0oeIJNYBkB1mOcxv59ZMDZ1-DMq-Dr3sBGwXnmTHGVwAtgbOo3vMv/s320/overig-1003_0.jpg" width="226" /></a></div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Het is na middernacht, de wereld is stil, de meeste mensen slapen, even rust. Mijn tijd van ontspanning is veelal rond deze tijd, donker en rustig. Geen gebel, gevraag of een appèl op mijn dienstbaarheid of schuldgevoel. Even helemaal alleen.. </span><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Ik kan niet meer normaal naar bed, ik heb deze uren nodig om op te laden en na te denken. Ondanks het feit dat het ten koste gaat van mijn nachtrust, draagt het bij aan mijn zielenrust. Diep ademhalen en even helemaal niets moeten.</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Ik realiseer me dat ik 52 jaar ben en al meer dan de helft van mijn leven (mantel)zorg. Niet altijd even intensief of opofferend, maar altijd aanwezig en vretend. Vretend aan de vraag of ik wel genoeg doe, of het ook anders kan, of het ook anders mag. Mag ik er zelf eigenlijk nog wel zijn?</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Als mijn leven en mantelzorg een voorbeeld is voor de toekomstige participatiemaatschappij, dan zijn de gevolgen niet te overzien. Ik hoor politici praten over het helpen van vrienden, buren, mensen in de straat. Maar snappen ze wel waar mantelzorg werkelijk over gaat? Het gaat over het inleveren van je sociale leven, het altijd zorgen voor, dag en nacht op wacht staan, altijd bang zijn en je dus nooit echt kunnen ontspannen en je veilig kunnen voelen.</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">In het programma van Humberto, RTL Late Night, werd voor het eerst gesproken over de taboes rond de mantelzorger. Herkenbaar en schrijnend vond ik dat. Maar tegelijkertijd vond ik het makkelijk gezegd. Want hoe kan je als mantelzorger de taboes doorbreken, terwijl je tegelijkertijd de verantwoordelijkheid draagt voor het welzijn van degene waar je voor zorgt? Hoe kan ik mijn gevoel van ellende kenbaar maken, terwijl zij het toch al zo moeilijk hebben? En gaan zij dit niet als verwijt en afwijzing voelen, terwijl het toch een daad van liefde zou moeten zijn? En ik had dus mijn eerste taboe te pakken!</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Mag ik over deze last klagen? Jaren lang dacht ik van niet; niet klagen, maar dragen was het motto; en je krijgt op je pad wat je aankan. Maar steeds meer en vaker word ik boos om deze situatie. Ik heb hier niet om gevraagd, en niemand met mij. Maar wat kan je doen om het leefbaar te houden voor iedereen? Wat gaat het uitmaken om hardop je beklag te doen? Hoe kan ik mezelf aan mij haren het moeras uittrekken?</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Maar toch, iets in mij zegt dat het een verschil kan maken om mijn ervaringen te delen, een steun te zijn voor een andere mantelzorger of inzicht te geven aan een instantie of officiële hulpverlener. Misschien kan mijn ervaring ergens een verschil maken of voor iemand.</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">'Zorgen moet je niet maken, zorgen moet je doen'; een mantelzorger doet het allebei.</span><br />
<div>
<br /></div>
Margreethttp://www.blogger.com/profile/09170691898134882783noreply@blogger.com0