Column 19 - De
balans opmaken.
Mijn wereld
bestaat voor een groot deel uit meewerken, meedenken, meepraten en meevoelen.
Niet alleen voor mijn dierbaren, maar ook steeds vaker voor beleidsmakers, projectgroepen
en bestuurders. Voor mensen die de waarde ‘zien’ van ervaringsdeskundigen. Zoals
altijd voel ik me betrokken bij vraagstukken en besteed ik daar tijd en energie
aan. En dat blijkt zeer welkom, want naast mijn levenservaring neem ik ook mijn
professionaliteit mee.
“Wat goed
van je om je zo in te zetten” hoor ik met enige regelmaat. “Knap hoor, dat je
ook nog energie in anderen steekt” zegt een ander. Wat gelaten neem ik dit
soort opmerkingen in ontvangst. Het zijn schouderklopjes in mijn hokje als
mantelzorger, vrijwilliger of ervaringsdeskundige. Dit gaat niet over wie ik
ben, maar over hoe men naar mij kijkt. Want naast mijn werk als ZZP-er, breng
ik als ‘vrijwilliger’ adviezen uit, toets en verbeter beleid, spoor misstanden
op en ga zo maar door. De laatste tijd voel ik steeds meer dat het niet klopt. Dankbaar
wordt er gebruik gemaakt van ingebrachte expertise, maar van echte
professionele aansluiting lijkt geen sprake. Er wordt van mij als ‘betrokken
burger’ veel verwacht. Tijd om de balans op te maken…..
Ik ervaar
steeds vaker de verschillen tussen mijn leefwereld en de systeem- of werkwereld
van anderen. En dat terwijl ik beide werelden zo goed ken. Zo viel me tijdens
projectvergaderingen ineens op dat al mijn gesprekspartners in dienst zijn bij
organisaties. Ze zitten aan tafel tijdens werktijd en hebben een functie, een
opdracht en een inkomen. Of tijdens een overleg waar, op verzoek van de
gemeente, een aantal mantelzorgers bijeenkwamen. Daar waar ik dacht dat onze
behoeften het uitgangspunt zouden zijn, ging het vooral over het huidig aanbod en
het opsporen van ontbrekende zaken. Op deze manier gaan we elkaar niet
begrijpen, sterker nog, het ergert me. Een botsing op het knooppunt van
persoonlijke drive, intrinsieke motivatie en verwachtingen.
Misschien geven
verschillende mensen een andere betekenis aan maatwerk, participeren en sociaal
domein. Of misschien ben ik ongeduldig, omdat ik allang weet wat wel en niet
werkt in mijn leven. Er is in ieder geval sprake van een andere focus, positie
en belang. Dit gat kan ik niet zomaar oplossen. Daar waar ik probeer de wereld
een beetje makkelijker te maken, zijn anderen vooral bezig om hun eigen wereld
in stand te houden. En ik zal niet de enige zijn die hier tegenaan loopt. Er
wordt belangeloos veel werk verzet en overal leveren mensen een bijdrage aan
onze maatschappij. Het maakt niet uit of je mantelzorger, vrijwilliger of
ervaringsdeskundige bent; we zijn een kurk waar veel op drijft. Maar zelfs een
kurk zinkt als er te veel gewicht aan hangt. Hier wringt het voor mij wel.
Zelf heb ik
al veel gegeven in privé- en werktijd. Nu word ik steeds verder de
systeemwereld ingezogen om vrijwillig nog meer bij te dragen. De verleiding is
groot, want ik wil graag dat het beter gaat. Inmiddels besef ik dat dit waarschijnlijk
een éénrichtingsweg is. Veel geven in tijd en energie om vervolgens te blijven
opboksen tegen vooringenomenheid. De balans is zoek. Zolang de systeemwereld zaken
niet op de juiste waarde schat en eendimensionaal blijft denken, zal er niet zo
veel veranderen. Want wie wordt er beter van om de professionele ervaringsdeskundige
te blijven inzetten als belangeloze bron van kennis en kunde? Ik ben van mening
dat alleen een gelijkwaardige inzet kan leiden tot vergaande verbeteringen in
maatschappelijke en organisatorische vraagstukken; volwaardig op positie,
bejegening en beloning. Dan alleen kan er sprake zijn van een waardevolle
samenwerking en tot die tijd loop ik weer mijn eigen pad.
Lees meer op
de pagina van Margreet: www.facebook.com/columnmargreet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten