In een
plaatselijke krant valt mijn oog op het artikel ‘positief denken voor mantelzorgers’. Direct is mijn aandacht gepakt
en lees ik verder. In deze workshop leer je hoe je positief met moeilijke
situaties omgaat en hoe de veerkracht als mantelzorger vergroot wordt. Er
borrelt weinig positiefs in mij op en ik kruip achter mijn laptop om te kijken
of er nog meer van dit soort workshops en cursussen zijn.
En ja, er
zijn er velen. Pagina’s vol over het empoweren en versterken van de
mantelzorger. Er bestaat een hele mantelzorgindustrie variërend van kleine
lokale initiatieven tot post-HBO opleidingen. Naast de opleidingen voor
professionals om hun vakmanschap te vergroten, blijft er een grote brei over
van initiatieven die gericht zijn op de mantelzorger zelf. Ik kom zelfs een opleiding
tot Mantelzorger tegen met erkend certificaat. Hilarisch, als het niet zo
triest was! Waarschijnlijk is een deel van dit enorme (commerciële) aanbod ontstaan
door de verplichting vanuit de WMO dat gemeenten betere ondersteuning moeten bieden.
Maar is dit werkelijk zo behulpzaam voor de mantelzorgers of dient het een
ander doel? Ik vraag me af wat de echte motivatie is achter deze initiatieven. Wordt
het gevoed door regels en geld, of door oprechte verbondenheid?
Want stel je
voor dat het vooral gaat om het versterken en ondersteunen van de mantelzorger
om deze zo lang mogelijk te laten zorgen met zo min mogelijk negatieve bijeffecten?
Om deze te behoeden voor uitval door overbelasting, onmacht en ontsporing? In
wiens belang is dit? Cynisch wellicht, maar realistisch als je bedenkt wat er zou
gebeuren als morgen de mantelzorgers zouden stoppen met zorgen…..
Maar goed,
van nature ben ik een ras-optimist. Zelfs bij een leeg glas denk ik dat er veel
mooie ruimte is om het weer te vullen. Iedere nieuwe beperking is, in mijn
hoofd, een uitdaging om zoveel mogelijk de resterende kwaliteit van leven op
waarde te schatten. Niet dat ik denk dat alles altijd goed gaat, maar het gaat
ook niet altijd fout. En natuurlijk ben ik soms verdrietig, moegestreden of
gewoon even klaar met alles. Maar mijn kern blijft geloven in de toekomst en
probeert te dansen in de regen. En met mij velen.
En vanuit een
optimistische kant bekeken, kan de ondersteuning bijdragen aan de emancipatie
van de mantelzorgers. Dat we hierdoor versterkt worden om een erkende rol en
positie te bespreken en in te nemen. Dat we grenzen stellen aan instanties/organisaties
en zelf onze randvoorwaarden benoemen. Dat we de beeldvorming ombuigen van
bijna-patiënt naar sterke ervaringsdeskundigen. We weten zelf het beste wat de
behoeftes zijn in de verschillende fases van ons mantelzorgbestaan. Dat zou
mooi zijn. Want wat vooral nodig is, is participeren op basis van
gelijkwaardigheid met een open vizier.
